BESAHHA OP HET GEWELDIGE MAROKKO!

(Besahha is het Arabische woord voor proost/santee/smakelijk, dit is wat onze plaatselijke gids altijd riep toen hij ons eten serveerde)

Daar stond ik dan. Midden in de mensenmassa op het Djeemaa el Fna plein, met mijn overvolle trekkersrugzak. 

Ik werd overvallen door klanken van slangenbezweerders die hun cobra’s lieten bewegen op de noten van hun gefluit. Roepende Marokkaanse vrouwen smeekten me om een henna tattoo te laten zetten. Marktkramers brulden naar elkaar toe omdat ze zoveel mogelijk wilden verkopen.  Vanuit elke hoek klampte iemand je wel aan met de woorden “YALLAH YALLAH”, hiermee wilden ze je in hun winkeltje lokken. 

Mijn ogen en oren waren de weg kwijt. Ze konden de verschillende gebeurtenissen op dit plein niet goed volgen. Bovendien voelde ik mijn lichaam smelten door de drukkende warmte. 

Ik was aangekomen in Marokko. Het land waar ik de reis van mijn leven zou maken. 

In augustus 2018 trok ik met een groep van 12 avontuurlijke jongeren, die kozen om een groepsreis met Joker te maken, naar Marokko. Hier zouden we 17 dagen rondtrekken met onze rugzakken. Oneindige trektochten, overnachtingen in het Atlasgebergte in tenten, sandboarden op een wijde vlakte van oranje zand, zonsop en –ondergangen, surfen, kennismaken met bijzondere dorpsinwoners, cliffjumpen…Wel, we deden het allemaal.

We hadden elk 1 doel: zoveel mogelijk zien in de tijd die we hadden.

Marokko is een zeer gevarieerd land. Cultuur, natuur, de plaatselijke bevolking, de sfeer, alles is er ten top. Doorheen de reis werd ik telkens opnieuw verwonderd door de pracht van het land.

Drie dagen, drie landschappen

We startten onze reis met 1 dag Marrakesh. Voor vele van ons was dit iets te benauwend. Vervolgens trokken we het magische Atlasgebergte in. 

Bijna klaar om te vertrekken, trok iedereen nog zijn modieuze bergbottines en rugzak aan. Weg waren we! We vertrokken op een trektocht van wel liefst 3 dagen. Op deze 3 dagen werd ik serieus getest. Getest hoeveel doorzettingsvermogen ik had. Doorzettingsvermogen om te blijven doorwandelen, hoe lastig het ook was. 

Mustapha (onze gids uit het dorp), wond er geen doekjes om. Rustig, slenterend wandelen zat er bij hem niet in. Hij zette er een stevig tempo in. Na de eerste stop was het wel al snel duidelijk waarom hij steeds zo snel stapte. We deden namelijk hevige beklimmingen. Bij het aankomen op de top van de berg kregen we een zicht dat ik bijna niet kan beschrijven. Iedereen was sprakeloos. Buiten het gefluit van een briesje wind, hoorde je niets. Het uitzicht was eindeloos. Zandkleurige rotsen waren bekleed met hier en daar een klein groen struikje. Voor zover je kon kijken was er niets, niets buiten de schoonheid van het gebergte. 

Op het einde van dag 1 maakten we nog een kleine wandeling. We vertrokken van aan onze tenten met de broer van Mustapha, Omar. Hij zou ons nog een onvergetelijk zicht laten zien. Na ongeveer een uur stappen, bereikten we het punt dat hij ons zo graag wou tonen. Opnieuw werden we allemaal sprakeloos. Opnieuw werden we allemaal verbijsterd. Een panoramisch zicht gaf ons allen een moment van rust en dankbaarheid voor de schoonheid van dit land. Tijdens een moment van absolute stilte, konden we van beneden uit het gezang van het rituele gebed (Salat) horen. Buiten het gezang hoorden we niets. De klanken van het gebed vlogen doorheen het gebergte. Iedereen stond versteld. 

3 dagen lang doorkruisten we 3 verschillende landschappen. Alle 3 zo buitengewoon en zo onvergelijkelijk.

Je angst de baas zijn

De prachtige watervallen van Ouzoud, weer zo’n pareltje van Marokko. Vanop een terrasje waar we aten, hadden we zicht op de watervallen. Een woeste stroom water, glijdt hier de oranjeachtige rots af. Door de zachte wind voel je kleine druppeltjes je oververhitte huid raken. 

Na een middagmaal met Omar (de broer van de gids in het Atlasgebergte), besloten we om weg te trekken van de toeristische massa aan de watervallen. Omar leidde ons door paden in de vlakke zon tot aan een kleinere waterval waar niet veel mensen waren. 

Deze plaats gaf me direct een gevoel van plezier en opnieuw avontuur. Roodachtige rotsen omringden een kleiner bescheiden stukje water. 

Hier was ook een hoge rots van ongeveer zo’n 8 meter. We besloten om hem te beklimmen. Eens bovenop de rots, kon je recht naar beneden in het water kijken. Uiteraard stonden we weer open voor wat avontuur. We besloten om te springen! Van bovenaf leek het een eindeloos durende sprong. 

Voor de sprong voelde ik angst, angst over mijn hele lichaam. Maar niet enkel onrust maar ook een gevoel van nervositeit. Na wat stress sprong ik van het uiteinde van de rots. Het moment waarin ik van de rots sprong was geweldig. Een vlaag van adrenaline overviel mijn hele lichaam. Voor ik het wist dook ik meters diep het water in. 

Voor de sprong voelde mijn lichaam warm van de opwinding, tijdens het springen voelde ik de lucht langs mijn lichaam snijden. Eens in het water werd ik helemaal afgekoeld.

Zand en dagdromen

Na al dat water gedoe draaiden de rollen van het landschap om. Water werd zand en warmte werd nu hitte. De Sahara is een deel van Marokko waar eindeloos lange verhalen over kunnen geschreven worden. Mohammed was onze chauffeur. Hij was een man om nooit te vergeten. Hij ging non-stop los op zijn Marokkaanse muziek. Om ons toch ook wat te plezieren, legde hij zeker 10 keer ‘In my feelings’ van Drake op. Ook al deed hij wat idioot, er zullen toch wel altijd zaken zijn die me aan hem zullen doen herinneren. Toen we aan een uitzichtpunten stopten en uitstapten vertelde hij me “In Africa, everybody is always happy.” Deze zin sprak hij zo gemeend uit dat ik hem op een manier echt bewonderde. Hij kwam samen met 2 andere vrienden onze groep ophalen met drie 4×4 jeeps. Ze bonden onze rugzakken bovenop de wagens. Een bewoond landschap veranderde eerst in rotswoestijn. Pas op het laatste uur van de dag werden ook de rotsen zand. Tegen de avond kwamen we eindelijk aan op onze slaapplaats. Hier sliepen we in tenten. Voor we gingen slapen, nam de eigenaar van de slaapplaats ons mee naar de hoogste duin van het gebied. 

In Afrika everybody is always happy.

Het zicht dat we toen kregen over de woestijn, zal voor altijd geprint staan in mijn geheugen. Duinen spreidden zich uit tot zover je kon kijken. De huid van mijn gezicht werd geraakt door warme zonnestralen en een snijdende wind die kleine zandkorrels met zich meebracht.

Tijdens de zonsondergang, gingen we ook enkele keren de hoge duin af met een sandboard. Wanneer de zon de horizon raakte, gingen we terug naar het kamp waar we zouden slapen.

We besloten om er met de hele groep buiten te slapen. Daar lagen we dan, met ons allen onder de blote sterrenhemel in het zand, luisterend naar cigarettes after seks en M83. We telden vallende sterren. Nog nooit zag ik er zoveel. Ik zou niet weten hoe ik het anders kan beschrijven dan MAGISCH!

Na een korte nacht, zetten we onze wekker om de zon te zien opkomen. Een zonsopgang als dit had ik zelf ook nog nooit gezien. Na wat wachten, zagen we ineens een grote vuurbol boven de horizon komen. Hij was gigantisch, maar dan echt gigantisch.  Nog nooit eerder zag ik hem zo groot. Door de ligging van de Sahara, klimt de zon enorm snel de lucht in.

De Sahara bracht nog zoveel meer met zich mee. We reden 4 keer vast met onze wagens waardoor we enorm veel tijd verloren. Maar gelukkig na regen kwam ook zonneschijn. Wanneer we uit het zand reden, kwamen we op een gigantische open vlakte waar de 3 jeeps in volle snelheid naast elkaar konden rijden. Ze lieten gigantische rookwolken van stof achter. Ook dit is iets dat ik nooit zal vergeten.

Levensherinneringen

Daar stond ik dan. Opnieuw in de mensenmassa op het Djeema el Fna plein. Opnieuw werd ik overvallen door de verschillende prikkels rondom me. Ook mijn ogen en oren waren nog steeds de weg kwijt. Mijn overvolle trekkersrugzak was nu nog meer geladen. Niet enkel met kleren en spullen, maar met kennis, levenslessen, levensherinneringen, nieuwe vrienden die ik graag voor altijd in mijn rugzak meedraag.

Na 17 onbeschrijfelijke dagen, stond ik hier weer. Een iets weet ik zeker. Deze keer zou ik terug naar België keren. Ik zal niet zomaar terugkeren, ik ben in die 17 dagen zoveel rijker geworden. Nu is de vraag juist nog… Hoelang zal het duren tot ik me terug bevind op dat ene overvolle plein?