“Always look on the bright side of life, dat is wat mij altijd door het leven heeft geholpen.” Het was de uitspraak van de oudere man die naast me zat op het bankje. De man met de donkergrijze baard, bruine sandalen en donkerblauwe T-shirt keek ons lachend aan en vroeg of we het liedje van Monty Pithon kenden. Zonder het goed en wel te beseffen zijn we een twintigtal minuten aan het praten, waarna hij opstaat van het bankje en ons met veel dankbaarheid vaarwel zegt. Mijn vriendin en ik bleven achter op het bankje, onder de indruk van het zojuist gevoerde gesprek.
Op een rustig en ongehaast tempo kwamen Lien, mijn beste vriendin, en ik de Belgische hoofdstad binnen gefietst. Met een aangenaam zonnetje, schijnend op ons gezicht fietsten we langs het kanaal in Molenbeek, steeds meer het centrum in. We werden begroet door de kleurrijke molentjes die langs het kanaal staan waarop er volop mensen aan het kajakken waren. Het was een prachtige zomerdag in juli en we reden door de Brusselse straten als gevolg van een zeer impulsief idee. Nooit gedacht dat ik ooit vrijwillig met de fiets door Brussel zou fietsen.
Het idee kwam er na het zien van een filmpje op het internet waar toeristen met de fiets door Brussel reden waarvan ze prachtige beelden hadden gemaakt. Aangezien we maar op veertien kilometer, of 43 minuten fietsen, van Brussel wonen leek het ons toch eens de moeite waard om op verkenning te gaan. We begonnen aan onze tocht net voor de middag en we kregen al snel honger tijdens het fietsen. Google Maps zei dat het maar 43 minuten fietsen was naar het centrum maar wij deden er toch iets langer over. We reden voornamelijk langs het kanaal, op een breed en vernieuwd fietspad met aan de ene kant het kanaal waar geregeld een boot, eend of iemand met de kajak voorbij kwam en aan de andere kant voornamelijk gras waar er bomenrijen waren aangeplant die omringt werden door madeliefjes. Bij het bereiken van Brussel was het eerder overleven op de fiets dan een relaxerend fietstochtje, er waren plotseling geen fietspaden meer en gehaaste auto’s reden rakelings langs ons heen. De geur van uitlaatgassen en het lawaai van de toeterende auto’s gaf mij een bevestiging van het beeld van Brussel dat ik altijd al had gehad.
Hoe dichter we bij het centrum kwamen hoe fijner ik het opnieuw begon te vinden om te fietsen. We reden door de stad met maar één doel voor ogen, zo snel mogelijk iets gaan eten om onze honger te stillen. Aangezien we maar twee arme studentjes waren kozen we ervoor om voor een snelle maaltijd te gaan, je kan het al raden … Mc Donalds. Achteraf gezien een zware fout. Alles werd opnieuw wat gemoedelijker en de sfeer slaagde opnieuw om, op een positieve manier. We besloten om onze fiets vast te maken aan een paal en het centrum te voet wat te verkennen. Het centrum was gezellig druk. Vele mensen die vrolijk de stad aan het bezichtigen waren, toeristen maar ook lokale bewoners.
Het was fijn om even stil te staan bij de bekende plaatsen zoals de grote markt en Manneke Pis maar het was nog leuker om de kleine straatjes in te gaan. Straatjes die bijna niet zichtbaar waren en waar niemand stil bij stond. Het was een fantastisch gevoel om helemaal alleen in een prachtig klein straatje te staan. Straatjes met hobbelige kasseien en hoge muren door de vele hoge gebouwen in de stad. Ik kreeg er een gevoel van dat te vergelijken is met euforie, een kick, een gelukzalig moment bij het vinden van opnieuw een prachtig straatje. We voelden ons beiden ontdekkingsreizigers, we hadden het gevoel dat we nieuwe plaatsen aan het ontdekken waren waar nog nooit iemand was geweest. Hier en daar kwamen we dan ook een charmant winkeltje, cafeetje of restaurant tegen. Wanneer we steeds weer een nieuw gezellig restaurantje tegenkwamen met een aangenaam terras deed het telkens wat pijn wetende dat we Mc Donalds hadden gegeten. Natuurlijk waren er ook wat minder mooie of interessante plaatsen maar door het mooie weer werden ook die wat aangenamer. We besloten om even een pauze te nemen en gezellig iets te gaan drinken in een lokaal cafeetje. We zochten een leuk cafeetje met een terras waar we ons in het zonnetje konden neerzetten. We kozen uiteindelijk om iets te gaan drinken in café De Markten, een leuk café met een groot terras waar veel mensen zaten. Vele gezinnen, vrienden, collega’s, toeristen en kennissen die duidelijk aan het genieten waren van het Belgische zonnetje zorgden voor een fantastische sfeer. Ik hoorde af en toe een vogeltje fluiten tussen al het rumoer van de mensen. Het was zalig om op het plein iets te drinken met mijn beste vriendin, ik voelde me zeer op mijn gemak en ik was volledig aan genieten.
We bezochten de Sint-Katelijnekerk en stapten vervolgens verder richting het Sint-Katelijneplein. Ik kreeg plotseling een tik op mijn schouder, ik draaide me twijfelend om. “Wie we hier hebben, wat is de kans dat we elkaar hier tegenkomen.” Het was een vriendin die ik had leren kennen in het buitenland tijdens een taalcursus. We hadden elkaar al een hele tijd niet meer gezien en het contact was wat beginnen verwateren. Zij woont aan de zee dus het was wel heel toevallig dat we elkaar hier tegenkwamen in het drukke Brussel. Ze was ook op stap met een vriendin en ze stapten dezelfde richting uit als wij. We bleven een tijdje samen wandelen maar moesten dan elk een andere kant uit. Lien en ik wisten nog niet precies wat we als volgt gingen doen maar we waren nog niet van plan om naar huis terug te keren aangezien het nog zo een prachtig weer was. Na wat denkwerk kozen we ervoor om naar het Cinquantenaire park te gaan. We gingen onze fiets ophalen maar we waren vergeten waar we die precies hadden gezet. Na wat paniekaanvallen, denkend dat onze fietsen gestolen zouden zijn, vonden we ze terug een eindje verder. Met Google Maps die ons de weg wees fietsten we weer door de drukke straten van Brussel. Ik begon er de uitdaging en het plezier van in te zien. In alle chaos en drukte begon ik er meer van te genieten om met een fiets de Belgische hoofdstad te doorkruisen. Mijn absolute favoriete stuk van de fietstocht is het fietsen door de Marollen, er hing daar een bepaalde sfeer die die mij spontaan deed opvrolijken en glimlachen.
Voor we aankwamen zijn we nog snel een lokaal Marokkaans winkeltje binnengestapt en hebben we een aantal snacks gekocht. Het binnenstappen van het winkeltje was als het aankomen in een nieuw land. Nieuwe geuren die je tegemoetkomen en vriendelijke glimlachen vanuit iedere hoek. Het was een, voor mij, onbekende geur maar zeker geen onaangename. Het was een mengeling van vers gebakken koekjes, kruiden en noten waarvan ik een aangename rilling kreeg die over mijn leef heen stroomde. Met de snacks zochten we een leuk plekje uit in het prachtige park. We lagen in het gras en waren ook hier onder de indruk van de vele blije gezichten en toffe sfeer. Iets verder dan ons zat een groepje bij elkaar met mensen die wat muziek aan het maken waren op instrumenten en aan het zingen waren. Deze achtergrondmuziek in combinatie met het mooie uitzicht zorgde ook hier weer voor een momentje van puur geluk.
Wanneer we het gevoel kregen dat het wat donkerder ging worden, besloten we om terug te keren naar huis aangezien we wel wat langer dan 43 minuten zouden moeten fietsen om naar huis te gaan. We besloten om dezelfde weg te nemen om terug te keren naar huis aangezien het fijn fietsen was langs het kanaal. We kregen wat dorst van het fietsen en besloten om even uit te rusten op een bankje.
“Always look on the bright side of life.” De oudere man die naast ons zat was dit liedje aan het zingen. Hij begon het vervolg te fluiten en keek ons nadien lachend aan of we het liedje kenden. De man vertelde dat deze quote uit het liedje hem al vaak had geholpen in het leven. Hij vertelde dat hij geboren was in België en later een paar jaar in het buitenland is gaan wonen. Hij begon de schoonheid van Brussel te beschrijven en verduidelijken. Hij vertelde over zijn familie en over de eenzaamheid die hij soms voelde. Het was volgens mij het meest oprechte gesprek dat ik in men leven heb gevoerd. Na een twintigtal minuten stond hij op waarna hij ons dankbaar verliet. De man, Gustave, liep al fluitend weg en liet Lien en ik diep onder de indruk achter op het bankje. We keken beiden voor ons uit naar de ondertussen ondergaande zon en het vredige kanaal. We besloten om onze tocht naar huis verder te zetten en terwijl ik aan het fietsen was, terugdenkend aan een zalige dag, kreeg ik een emotioneel gevoel over mij heen. Ik dacht terug aan de fantastische, levendige vibe van Brussel. Ik voelde me één met de stad en besefte dat de vele, en ook mijn, vooroordelen over de hoofdstad volledig onterecht waren.
Always look on the bright side of life
Brussel is een stad die mensen samenbrengt, een stad waar meerdere culturen en leeftijden zorgen voor een dynamisch gevoel. Het is een verzameling van winkels, parken, prachtige gebouwen, cafeetjes en zo veel meer, het is een ontmoetingsplaats. Het was de allereerste keer dat ik een connectie voelde met de stad, de hoofdstad van België die maar een uurtje met de fiets van mijn huis verwijderd is. Al neuriënd fietste ik terug naar huis, voldaan en met vele nieuwe indrukken, wetende dat dat niet mijn laatste bezoek aan Brussel zou zijn.
