“On the road to love …”
“When I see your face, there’s not a thing that I would change, ’cause you’re amazing, just the way you are” zong de 35-jarige Amerikaanse zanger “Bruno Mars” in mijn grijze “Samsung” koptelefoon. Ik bevond mij in klasse 2 in het 3de compartiment van een gloednieuwe S-trein op weg naar mijn eerste ‘date’. Ik droeg een elektrische blauwe katoenen jurk, witte “All Star” sneakers en zilverkleurige hartvormige oorknoppen. Ik werd omringd door twee lawaaierige passagiers en hoorde hun irriterende stemmen op de achtergrond van mijn lievelingsliedje “Just the way you are”.
Links van mij schreeuwde een kale 60-jarige man in zijn goedkope mobiele telefoon. Ik dacht ironisch: “Wil je niet wat harder schreeuwen zodat ik je gesprek kan horen? Waarom koop je geen gehoorapparaat? Oh, het is waar, je hebt er al een!” Voor mij klaagde een donkergetinte 40-jarige moeder dat haar 7-jarige kind in haar neus peuterde. Ik dacht geïrriteerd: “Peuterde jij niet in je neus toen je klein was?” Ik stond geërgerd op, zoekend naar een nieuwe plaats, toen de conducteur met zijn monotone stem aankondigde: “Nous arrivons à Bruxelles-Midi” en ze beide de trein verlieten.
In Brussel-Zuid, stapte een 17-jarige Braziliaans meisje de trein op en zette zich op de grijze met stippen gedecoreerde stoel voor mij neer. Ze nam haar gelamineerd leesboek uit haar versleten bruine lederen tas tevoorschijn met de titel “Harry Potter et la Coupe de feu”. Ik dacht enthousiast: “Mijn lievelingsboek!” Opeens vroeg ze nieuwsgierig: “Pourquoi êtes-vous bien habillée?” Ik antwoordde glimlachend: “J’ai un rendez-vous avec un garçon.” Daarna spraken we over de Harry Potter-wereld en wisselden elkaars Instagram accounts uit. Niet-wetend, nam ik afscheid van mijn toekomstige vriendin “Isabella” terwijl de conducteur alweer op monotone toon aankondigde: “Nous arrivons à Bruxelles-Central” en ik de trein huppelend verliet op weg naar de liefde.
© Isabella Ferreira
© Alyzée Berger
“Love at first sight”
Eens uit het gigantisch 69-jarig oud station, stapte ik vastberaden gedurende 19 minuten tot aan het grijsachtige “Magrittefontein” gelegen in het midden van het Ninoofseplein. Ik bewonderde aandachtig de eenvoudige circa 2 meter hoge fontein ontworpen door de Italiaanse kunstenaar “Luca Maria Patella”. Tot mijn verbazing kwam het tevoorschijn: het silhouet van één van de beroemdste Belgische kunstenaars “René Magritte”! Ik dacht: “Dit uniek eerbetoon is het bezoeken waard.” Ik besloot om er een herinneringsfoto van te nemen terwijl ik met vlinders in mijn buik op de mysterieuze 17-jarige jongen wachtte.
Ik had zweterige handen en mijn hart bonsde razendsnel in mijn borstkas: daar stond hij. Ik beschouwde hem als één van de aantrekkelijkste jongens die ik kende. Hij was 1m75 groot, had kort kastanjebruin haar, een ovaal gezicht, donkergroene ogen en een stralende witte glimlach. “Salut” zei hij met zijn diepe stem. “Salut” antwoordde ik met een trillende stem. Ik stapte aarzelend en met een verlegen blik naar hem toe. Ik dacht nerveus: “Moet ik hem een kus op zijn wang geven? Hem omhelzen? Misschien een hand geven?”
Ik had geen tijd om een keuze te nemen, want hij gaf me meteen een langzame kus op mijn linkerwang. Tot mijn verbazing, kuste hij mij eveneens op mijn rechterwang! Ik had zelfs geen tijd om op adem te komen van de emoties die zich door mijn lichaam verspreidden, dat hij mij in een 40 seconden lange intense omhelzing vasthield. Ik rook meteen de geur van zijn expensieve parfum “Sauvage” van het merk “Dior” dat zich in mijn neusgaten verspreidde. Ik dacht: “Waarom denken mannen dat wij als vrouwen van sterke parfums houden? Wij vinden dit afschuwelijk!” Na de intense omhelzing staarde hij mij met zijn donkergroene ogen aan en ik dacht: “Is het waar dat ‘love at first sight’ bestaat?”
“First movie: After”
Met deze romantische gedachte wandelde ik langzaam gedurende 16 minuten door de smalle straten met hun slecht onderhoudende kasseien, mijn koude hand verstrengeld in zijn warme hand, tot aan de cinema: “UGC De Brouckère”. “Tu es déjà venue dans ce cinéma?’” vroeg hij humoristisch. Hij wist dat ik en Brussel geen goede vrienden waren, toch vond hij het hilarisch mij deze vraag te stellen. Typisch hem. “Non.” antwoordde ik glimlachend. Hij opende langzaam de transparante glazen deur en we stapten de gigantische goed verlichte inkomsthal binnen.
Aan de rechthoekige balie, vroeg een 25-jarige gebruinde medewerkster: “Bonjour, quel film souhaité vous voir?” Louis zei: “Tu peux choisir le film.” Ik dacht paniekerig: “Nee, nu moet ik de film kiezen! Wat als ik de verkeerde film kies of hij deze niet leuk vindt? Het zal geen horrorfilm zijn, die haat ik!” Ik koos een romantische film. Typisch ik. “Deux places pour After.” antwoordde ik. “Cela coûtera 16 euros.” antwoordde ze. Ik nam mijn wit- en zwart geruite portefeuille uit mijn paarse “Kangoeroe” rugzak, maar Louis betaalde beide ticketjes met een briefje van 20. Ik dacht: “Wat een gentleman!” “Gardez la monnaie.” zei hij terwijl de baliebediende de vierkante ticketjes overhandigde. “Bonne séance. Vous êtes dans la salle 12.” antwoordde ze glimlachend.
We stapten zoekend naar onze plaatsen, de donkere amper verlichte zaal nr.12 binnen. “Je les ai trouvées” riep Louis. Ik dacht opgelucht: “We hebben plaatsen in het midden van het scherm. Ik haat zijdelingse plaatsen, ik krijg daarvan altijd nekpijn.” “Tu savais que la salle “Grand Eldorado” de ce cinéma se trouve sur la liste du patrimoine culturel Belge?” zei hij. Ik was verbaasd van zijn kennis over de Belgische cultuur. “Non, je ne le savais pas.” antwoordde ik, voordat het pit donker werd en de 105 minuten lange film begon.
© UGC De Brouckère
© Cinebel
“Cold body, warm heart”
Na de film, namen we de Brusselse metrolijn “Ligne 1” tot aan de halte “Tomberg” en stapten 3 minuten om tot aan de 2000m2 grote overdekte schaatsbaan “Patinoire Poséidon” te komen. “Tu savais que cette patinoire existe depuis 50 ans?” vroeg Louis nieuwsgierig. Ik dacht kritisch: “Die jongen is slim! Of zocht hij deze informatie misschien voor onze date op het internet?” “Non, je n’en savais rien.” antwoordde ik enthousiast. Ik zag een file met ongeveer 50 mensen voor ons en dacht geïrriteerd: “Hoelang zullen wij hier moeten wachten voor we de schaatsbaan binnentreden?”
Na 30 minuten wachttijd, kwamen we eindelijk aan de rechthoekige balie om harde plastische grijsachtige schaatsen in te huren. “Quelle taille avez-vous besoin, mademoiselle?” vroeg een 30-jarige blanke medewerker glimlachend. “Taille 37” antwoordde ik. “Et vous jeune homme?” “Taille 42” antwoordde Louis. Ik dacht humoristisch: “Hij heeft grote voeten!” “Combien je te dois?” vroeg ik hem verlegen. “Rien du tout, j’ai déjà tout payer en avance.” zei hij charmerend. Ik dacht paniekerig: “Gaat hij alles zelf betalen? Straks denkt hij nog dat ik geen geld heb!” Ik bedankte Louis met een vluchtige kus, waarbij mijn lichtrooskleurige lippenstift als getuige op zijn rechterwang achterbleef.
Met deze impulsieve kus in mijn gedachten, begonnen wij hand in hand te schaatsen. “Tu as déjà patiné?” vroeg hij nieuwsgierig. Ik dacht: “Zie je dan niet dat ik slecht schaats?” “Non, jamais!” riep ik nerveus. Ik hoorde het liedje “Never say never” van de wereldberoemde zanger Justin Bieber in mijn hoofd fladderen. Na 1 uur schaatsen, voelde ik mij uitgeput en was mijn 1m65 hoge lichaam van kop tot teen bevroren. Ik dacht medelevend: “Nu begrijp ik waarom Jack het niet heeft overleefd toen de Titanic zonk. Het was ijskoud!” “Tu es prête à partir?” vroeg hij. “Avec plaisir!” antwoordde ik opgelucht.
“The surprise”
We reden 31 minuten op Louis’ zwarte metalen “Peugeot” scooter om tot het 15 hectaren groot “Astridpark” in Anderlecht te komen. Ik dacht verbaasd: “Hoelang stond zijn scooter op de parking van de schaatsbaan? Organiseerde hij onze date vooraf in detail? Waarom bracht hij mij in dit onbekend parkje?” “Pourquoi sommes-nous ici?” vroeg ik nieuwsgierig. “C’est une surprise!” riep hij toen hij mijn ogen met een zwarte sjaal bedekte. Ik hoorde enkel het mengend geluid van kwakende eenden en het kalmerende gezang van heggenmussen toen ik het park wankelend binnentreed.
“Tu es prête?” vroeg hij. Ik dacht gestresseerd: “Hoe kan ik klaar zijn, als ik niet weet wat het is?” “Oui!” zei ik. Daar stond het: een romantische picknick op een rood geruite katoenen deken voor een ovaalvormige vijver. Ik dacht emotioneel: “Dit is de meest romantische verrassing die ik ooit kreeg. Is hij dan echt perfect?” Ik omhelsde de mysterieuze jongen door mijn gelukstranen heen. “Merci!” zei ik. “De rien” antwoordde hij.
Na 1 uur, nam ik een laatste hapje van de zachte aardbei omhuld met zwarte chocolade en proefde de verse stukken aardbeien met de gesmolten chocolade zich in mijn mond verspreiden. De waaiende koude lucht vanuit de vijver blies op mijn gezicht. “Tu as froid?” vroeg Louis bezorgd. “Oui.” antwoordde ik. Hij nam een bruine zachte katoenen deken uit zijn houten picknickmand tevoorschijn en plaatste deze op mijn schouders. Met mijn hoofd op zijn schouder, keken we naar de oranje- en geelkleurige zonsondergang. Ik voelde mijn hart razendsnel kloppen. “Je veux faire un truc depuis que je t’ai vue.” zei hij. “Quoi?” vroeg ik. Hij keek mij met zijn donkergroene ogen aan en zijn warme tedere lippen belandden op de mijne voor onze eerste kus. Het feeërieke moment was verstreken: het was tijd voor de terugrit naar huis.
“All stories come to an end”
Na 15 minuten, kwamen we aan de goed verlichte hoofdingang van het spoorwegstation “Brussel-Centraal”. “Quand arrive ton train?” vroeg Louis nieuwsgierig. “Dans 5 minutes.” antwoordde ik glimlachend. We stapten tot het perron nr.2 en ik hoorde: “Le train en direction de Tournai arrive en quai”. Ik dacht triestig: “Oh nee, binnen enkele minuten zal onze eerste date afgelopen zijn.” Ik nam afscheid van Louis met een 60 seconden lange intense omhelzing en stapte met vlinders in mijn buik door de rode deuren van de witte met graffiti gedecoreerde S-trein.
Ik koos een rustige plaats in klasse 2 in het midden van het 5de compartiment van de S-trein. Ik zat op een grijze met stippen gedecoreerde katoenen stoel naast het raam en mijn ogen volgden de regendruppels die langzaam op het rechthoekige venster naar beneden gleden. Ik voelde de frisse lucht van de airco dat door mijn donkerbruine haar waaide. Ik opende mijn paarse “Kangoeroe” rugzak, zoekend naar mijn “Oreo” koekjes tot ik een kubusvormige paarse geschenkdoos vond. Ik dacht nieuwsgierig: “Wat zou het geschenk zijn? Waarom kocht Louis dit voor mij?”
Ik nam de paarse geschenkdoos voorzichtig in mijn ijskoude handen op en hief voorzichtig het vierkante deksel op. Het geschenk was een 3D blauwe hartvormige puzzel en daaronder vond ik een in 2 gevouwen gelijnd stuk papier met daarop een kort woordje. “Je t’offre ce cœur en souvenir de notre premier rendez-vous. Pourquoi un cœur bleu? Car c’est lors de notre activité à la patinoire que je suis tombé amoureux de toi. J’espère te revoir bientôt. Plein d’amour, Louis.” Terwijl de trein langzaam vertrok met het liedje “Perfect” van Ed Sheeran die zich in mijn grijze koptelefoon afspeelde, keek ik met een glimlach naar de glinsterende sterren door het raam en vroeg mij af wanneer ik Louis terug zou zien.
