Dwalen door het centrum van Brussel tot je benen er bij haken? Voor mij is dit een ja! Wandelen tot ik dwaal, denk ik altijd. Niet om kwijt te raken, maar puur omdat het onvoorspelbaar is. Dwalen langs smalle straten en het sniffen van vers gebakken brood, het waarnemen van kunst die op de muren hangen. Muziek en een tiental verschillende talen die langs mijn oren lopen. Stralende gezichten die langs je heen zweven en het ontdekken wat je nooit dacht te ontdekken. De creativiteit en kunst van het dwalen is onvoorspelbaar mooi.
De stille wilgenboom
Ik leg mijn benen in een gekruiste houding en schuif even naar het hoekje van de bank. Om even mijn hoofd leeg te maken, haal ik mijn koptelefoon naar boven en zet ik nog een rustig nummer op. Het prachtig nummer van Novo Amor – Anchor die mijn stemming naar boven haalt. Observerend kijk ik rondom mijn heen en neem ik een flinke hap naar lucht. De felle zon die op mijn huid schijnt en de overweldigende gesprekken komen langs alle kanten weer. Het weer is aangenaam, een klein briesje, de felle zon en een groen zicht. Net een onvergetelijke utopie. Ik zit nog even te leunen op de bank en geniet even van deze onbreekbare en vreedzame rust. Kleine kinderen die giechelend voorbij rennen en vogeltjes die wat kruimels van onder de bank rapen. Langzaam, sluit ik mijn ogen en geniet ik van de heilzame werking die de omgeving tot mij wekt. Ik dwaal even in mijn gedachten tot ik iets aan mijn been voel sniffen. Ik schrik even en haal mijn benen boven de bank, ik laat er een aanstekelijk lachje uit. Ik kijk het baasje lachend aan. Rustig trek ik mijn handen naar voren en aai ik over zijn klein hoofdje. Wat een zacht en warme vacht, mompel ik. “Il est très gentil” zegt het baasje met een glimlach die ver tot zijn oren trekt. Frans is niet echt mijn sterkste taal, dus met een gênante glimlach antwoord ik terug. Ik wist niet echt wat te doen dus gooide ik maar een ongemakkelijk zwaai. Voor ik het wist zag ik het hondje en zijn baasje van op een verte in het gras spelen. Ik strek mijn armen naar achter en geniet nog even van het harmonieus weer. Ik haal even mijn telefoon naar boven en zet de heldere blauwe hemel die bedekt wordt door een aantal poffende witte wolken vast in mijn oneindig lange fotolijst. Voor ik vertrek kijk ik nog even rond en bewonder ik het uitzicht. De gigantische bomen trekken mijn aandacht, het zijn niet de bomen die ik altijd zie. Ze zijn langer, breder en de bladeren hangen aan de takken alsof het slingertjes zijn. Ik herinner mij niet meteen de naam, het is iets met een w als ik mij niet vergis. Een wilgenboom dacht ik? Ach ja dat zou goed kunnen, ik ben nooit echt goed geweest in het onthouden van namen.
Helder
De lente is idealistisch, dualistisch en gewoonweg grillig. Bloeiende bloemen, bladeren en duizenden tinten kleuren die stilaan te voorschijn komen. De harmonie en vreugde die tijdens de wintermaanden even kwijt speelde, hangen terug de lucht in. De verloren draad is terug te vinden en langzaam volg ik de teruggevonden draad naar het onbekende. Niet alleen is de lente idealistischer, dualiter en grilliger, maar ik als mens voel ik me vanbinnen bloeien tot iets onvoorspelbaar. In sommige opzichten ben ik misschien apart, in anderen gewoon. Het metaforisch leven op aarde brengt mij hier, vandaag het centrum van Brussel binnen. Met wat muziek in mijn oren loop ik langs de straten heen. “Helder en intens”, alles blijkt zo helder en intens te zijn. Met een grote blik, kijk ik langs de ramen van de winkels binnen. Een kleine souvenirwinkel, wel tientallen koffiebars die ik ondertussen heb gepasseerd en uiteindelijk leg ik mijn ogen neer op een boekenwinkel in Rue Antoine Dansaert. Pasa Porta staat er in een wit vetgedrukte lettertype. Ik neem het zilveren handvat vast en trek deze met alle kracht wijd open. De geur van de verfrissende boeken loopt mijn neusgaten binnen. Ik kijk even rond en langzaam loop ik de verschillende gangpaden door. Fictie, non-fictie, geschiedenis, filosofie, literatuur. Ik dwaal nog even rond tot ik wat psychologische boeken tegenkom. Langs alle kleuren, maten en titels, neem ik een marineblauwe boek uit de plank. “Universal truths, beautifully expressed, lovingly illustrated”, zie ik op de kaft staan. The things you can see only when you slow down van Haemin Sunim heet het boek. Ik blader met wat nieuwsgierigheid door. Met mijn vingers spoor ik langs de glinsterende pagina’s heen. “You are not separate from the whole. You are one with the sun, the earth, the air. You don’t have a life. You are life.” Rustig klap ik het boek dicht en neem ik deze als aankoop mee.
“You are not seperate from the whole. You are the sun, the earth, the air. You don’t have a life. You are life”
Kunstzinnig
You don’t have a life, you are life? Nooit gedacht dat iets mij zou doen stilstaan in het midden van het voetpad. Ik weet niet precies wat men hier exact mee bedoelt, maar het heeft mij op een of andere manier van binnen geraakt. Hier zit ik dan op het plein van Sint-Kathelijne met een boek waar ik nooit gedacht had, klemmend tegen mijn rechterzijde. Ik zet mij snel nog even neer en zwier het donkerblauwe boek weer open. De geïllustreerde prenten die mijn gezindheid tot rust brengen. Simpel en krachtig. Ik staar even naar de twee lange en hobbelige bomen die tegenover elkaar staan. De fel gekleurde bladeren en licht getinte hemel ogen mooi. Ik klap het boek weer dicht en net wanneer ik het boek in mijn overrompelde tas leg, hoor ik getrommel van de verte. Ik zie een hoop mensen dichter bij elkaar komen, het getrommel wordt gevolgd door het geluid van een gigantische cello. Snel worden de klanken gevolgd door het gefluit van een jonge man die met zijn kleine bewegingen het ritme tot leven brengt. Ik sta op en kom nieuwsgierig dichterbij, ik zie voor mij een moeder met haar kleine zoon, langs de linkerkant een man met fel groene zonnebril die aan zijn T-shirt hangt. Beiden kijken glimmend en verheugd naar het optreden. Aandachtig beluister ik de melodieën en geniet ik van het buitengewone moment. Stilaan beginnen de mensen in beweging te komen en wordt er hier en daar met elkaar gedanst. De klanken van de instrumenten die onze zielen vandaag doen samenkomen en creatie die creativiteit bewondert. Een golvende melodie die deze mooie vrijdag namiddag tot een onvoorspelbare kunst tovert.
