Derde keer, goeie keer

Mijn hart slaat op hol. Ik krijg het warm. Superwarm. Mijn handen worden klam. Ik probeer rustig in en uit te ademen. Denk aan iets anders. Het zal snel gedaan zijn. Ik kijk rechts van mij en zie die dikke, lange naald liggen. Slik. Ik had beter niet gekeken. Ik kan nog weglopen als ik wil. Nee, doe niet flauw. Het komt wel goed. De man trekt een paar dunne, plastieken handschoentjes aan. Ik vertel hem dat het niet mijn eerste keer is. Geen probleem. “Links of rechts?”, vraagt hij rustig. Hij neemt een zwart stiftje, zet een puntje bovenaan mijn linkeroor en geeft mij een spiegel. Ik zie een klein, zwart bolletje op mijn oor staan. Nu kan ik niet meer terug. Het is zo ver.

Ik twijfel al lang om mijn oor te laten piercen. Bovenaan mijn linkeroor. Het zou niet de eerste keer zijn. Ook niet de tweede, maar de derde. Momenteel schitteren er al drie diamantjes in mijn rechter oorlel en een in mijn linker. Die zitten daar al een tijdje.

Mijn eerste piercing heb ik een paar jaar geleden laten schieten bij een lokale juwelier in Asse. Een nette, opgeklede dame die ook mijn allereerste gaatjes in mijn oren heeft geschoten. Wist ik veel dat het kraakbeen in je oor niet geschikt is voor een gewoon gaatjespistool. Het deed meer pijn dan die gewone gaatjes, maar dat is normaal zei de vrouw. Ik was zo fier met mijn nieuwe blingbling. Het enthousiasme was echter van korte duur. Zwelling, roodheid, pijn, etter en een bonzend gevoel. Geen goed teken. Nochtans had ik alles goed ontsmet en deed ik wat de vrouw mij had gezegd. Teleurgesteld dat ik was. Toch besloot ik de piercing er uit te halen.

Een paar maanden later probeerde ik het opnieuw. Ik was met vriendinnen in de shopping van Anderlecht. Niet ver van mijn favoriete winkel stond een kiosk met allerlei soorten oorringen en piercings. Waarom ook niet, dacht ik en liet er mijn oor piercen. Maar opnieuw liep het niet goed af. De piercing moest er weer uit. Ik bleef achter met een gehavend oor.

Donderdag 14 maart 2019. Het is twee uur in de namiddag. Ik heb net gedaan met school. De trein naar huis komt binnen 44 minuten aan in Brussel-Centraal. Op de weg van en naar school passeer ik altijd een pierce- en tattooshop, genaamd Mystical. De shop bevindt zich op de kruising tussen de Kiekenmarkt en de Anspachlaan. Het heeft een zwarte voorgevel met vier grote vensters in. Zelfs de deur is bijna helemaal in glas. Achter drie van de vier ramen hangt een soort verticale blauwe spandoek met de naam en slogan van de shop op. Helemaal bovenaan het gebouw staat in het groot ‘MYSTICAL’ geschreven in een moeilijk leesbaar lettertype. ‘Professional body piercing & much more’ staat er onder. Aan de onderkant van het gebouw is een soort ijzerwerk gemaakt met gouden details. Het ziet er een beetje angstaanjagend uit vind ik.

Ik heb 44 minuten om te beslissen of ik vandaag mijn derde poging waag of niet. Voordeel: ik ben hier toch in de buurt en heb voldoende tijd. Nadeel: ik moet alleen gaan en krijg stress van die gedachte. De volgende minuten weeg ik de voor -en nadelen af in mijn hoofd. Emma, een klasgenootje, zegt dat ze naar Brussel-Centraal moet. Ik ook. We wandelen samen richting het station en dus ook richting de shop. Ik vertel haar wat ik van plan ben om te doen. Zij vindt dat ik gewoon moet gaan. Ik durf niet. Maar dan…  Ze stelt voor om met me mee te gaan. Wat lief! Maar nu heb ik geen keuze. Dat nadeel is ineens een voordeel geworden. Vindt ze het niet erg om mee te gaan? Nee, ze heeft nog tijd. Oke dan.

Ik open de deur van de shop. Moeizaam. Volgens mij is het een oude deur want ik krijg hem niet meteen open. De klink geeft al een voorsmaakje van hoe het er binnen uitziet; een zootje van verschillende stijlen. Op de vloer ligt een donker parket. De muren zijn tot de helft bedekt met nog donkerder hout waar een paar zware kasten tegen staan. De andere helft van de muren en het plafond zijn in het wit geschilderd. Er staat een rare tekening op. Ik weet niet goed wat het moet voorstellen. Aan het plafond hangt een oubollige luster. Links van ons staat een wit rek met T-shirts die je kan kopen. Recht voor ons is een opening met wat trapjes naar het volgende deel van het gebouw. Er zitten twee mannen; de ene tatoeëert de andere. Bij het binnenkomen vallen we meteen op. Twee lieve schoolmeisjes in zo een stoere tattooshop.

Een gezette man komt aangewandeld. Hij neemt plaats achter de spierwitte balie met het logo van de shop op. Zijn linkerarm staat vol tatoeages. Hij heeft twee enorme gaten in zijn oren en onder zijn mond hangt een zwarte stretch. Langs beide neusvleugels heeft hij een zwarte piercing. Een lange, donkere baard omringt zijn gezicht en zijn hoofd is zo kaal als een bowlingbal. Hij spreekt geen Nederlands, enkel Frans of Engels. Oei. Engels dan maar. Ik leg hem uit dat ik graag een piercing wil in mijn linkeroor maar dat het niet de eerste keer is. Hij kijkt verveeld. Ik zal waarschijnlijk niet de eerste zijn met dit probleem. Hij komt van achter zijn toog en bekijkt mijn oor. “It’s no problem”, zegt hij met een Frans accent. Hij haalt een papier boven. Het lijkt een soort contract. “That’s 29 euros.” Ik moet eerst betalen. Maar het kan niet met bancontact dus moet ik geld afhalen. Een paar meter verder is een bankautomaat van Fortis. Daar haal ik 30 euro af. Terug naar de shop. De man staat nog steeds achter zijn balie. Ik geef hem het geld, hij geeft mij een euro terug. Nu moet ik kiezen welk juweel ik wil. Ik kies voor een simpel, zilver bolletje. Daarna geeft de man mij wat praktische informatie. Hij roept een collega. Die spreekt wel Nederlands, gelukkig. Ik voel me al meteen meer op mijn gemak.

We begeven ons naar een klein kamertje. Er staat een grote ligstoel, een klein wasbakje met een spiegel boven en een grote kast. Ik leg ook aan deze man uit dat dit niet mijn eerste keer is. Dat is geen probleem. Hij is veel simpeler dan de vorige. Hij heeft ook een baardje maar korter, is wat kleiner en heeft geen enkele tatoeage of piercing. Ik zet mijn tas onder het wasbakje en mijn jas hang ik aan de kapstok. Ik leg mij neer op de stoel.

Auw, dat deed pijn. Een verdraagzame pijn wel. Ik had het erger verwacht. Even erg als de twee vorige keren. Maar nee. Het valt mee. Het zit erop. Ik zet mij recht, kijk in de spiegel en ben tevreden. Ik bedank de man en we verlaten de winkel. “Doet het pijn?”, vraagt Emma. Nee, eigenlijk niet. Het voelt wat warm, maar het doet geen pijn. Ik ben tevreden.

Related Posts

Begin typing your search term above and press enter to search. Press ESC to cancel.

Back To Top