Toen keek hij diep in mijn ogen en legde zijn hand tegen de portier van de auto naast mijn gezicht en zei hij: “wil je weten wat ik je daarjuist wou zeggen?” Mijn hart sprong bijna uit mijn borstkas, ik wist maar al te goed wat hij me ging vertellen maar ik wou het eerlijk gezegd niet horen. “Uuuuh.. Ik ben moe gaan we terugrijden?” Serieus… is dat nu het beste wat ik kan verzinnen? Van alle dingen die ik kon zeggen kom ik met het domste excuus ter wereld! Typisch ik. “Maar wacht nu eens even! Ik ben serieus wil je het echt niet weten?” zei hij al lachend en nerveus tegelijk. “Hmm, sorry maar ik ben echt moe laten we morgen hierover verder praten”, zei ik met een klein lachje. “Aylin komaan ik wil je iets vertellen wacht nu eens een seconde! Wil je het echt niet weten?” zei hij al wat minder lachend maar nog altijd zeer nerveus. Oké denk Aylin, denk! Wat kan ik zeggen? Ik heb altijd zoveel te zeggen en ik kan normaal in elke situatie een goede leugen verzinnen maar nu zit ik vast. “Uuh, vertel het me in de auto ik ben moe en ik heb het wat koud Manu.” Zei ik al zagend. “Pff, oké wat jij wilt.” Zei hij teleurgesteld. Met een lang gezicht ging hij naar de bestuurderskant van de auto en stapte in. Oh nee, dit wordt een lange rit.
September 2019
Tijdens één van mijn eerste dagen in Brussel ging ik naar de winkel om wat eten te halen. Omdat ik Brussel toen helemaal niet kende was ik een beetje de weg kwijt dus haalde ik eventjes mijn gps erbij. Tot er iemand op mijn schouder tikte en iets zei in het Frans. “Uuh, sorry ik spreek geen Frans”, zei ik. “Ah sorry, ben je de weg kwijt vroeg ik je”, zei de jongen. “Ja eigenlijk wel, ik ben niet van hier en ik zoek een winkel om wat eten te kopen”, zei ik verlegen. De jongen was lang, had lichtbruin haar en stralend witte tanden. “Als je wilt kan ik je wel even helpen, ik woon hier niet zo ver vandaan”, zei hij. Ik was niet zeker of ik wel moest ingaan op zijn voorstel. Maar zo leert men mensen kennen. “Ja hoor dat zou supervriendelijk zijn!”, zei ik. Toen we naar de winkel wandelden, vertelde hij een beetje over zichzelf. Zij naam is Manuel maar zijn vrienden noemen hem Manu, hij is 23 jaar en is van Mexicaanse origine. We hadden een heel goed gesprek, ik vertelde hem dat ik toen voor de eerste keer op kot ging en niet echt iemand kende in Brussel. We praatten een tijdje en hij hielp me ook met mijn boodschappen te dragen op de terugweg.
Op een gegeven moment zei ik: “Ik denk dat ik het vanaf hier wel zelf kan dragen, nog eens bedankt om mij te helpen! Dat was echt superlief van je.” Hij gaf me de zakken aan en zei dat ik hem altijd kon sturen als ik wat wou doen en gaf me zijn nummer. Toen ik op mijn kot aankwam stuurde ik hem een berichtje waarin ik hem nogmaals bedankte om me een beetje wegwijs te maken. Vanaf dat moment stuurden we bijna elke dag, hij deed me veel denken aan mijn vrienden thuis. We hadden dezelfde humor, interesses en we begrepen elkaar. Het was zo vreemd voor mij om zo snel een connectie te hebben met iemand die ik nog niet zo lang kende.
November 2019
Op een avond lag ik in mijn bed een serie te kijken (zoals gewoonlijk) en ik kreeg een berichtje van Manu. Hij had honger en vroeg of we samen ergens gingen eten. Ik had nog geen avondeten gegeten dus ik stuurde hem dat hij mocht langskomen. Hij stuurde me dat hij er was dus liep ik van de trap en zag hem al vanuit het raam. Hij had iets in zijn handen vast, maar wat? Ik opende de deur en daar stond hij dus met een brede lach en zei enthousiast: “Raad wat ik achter mijn rug heb!” “Uuh.. geen idee?”, zei ik al lachend. Plots haalde hij een roos tevoorschijn. “Haha, danku”, zei ik zeer ongemakkelijk. Vanaf het begin had ik al gezegd dat ik niks meer wil zijn dan vrienden want ik focus me er helemaal niet op, vandaar de mini hartaanval. “Ben je niet blij?”, zei hij. “Jawel hoor, maar ik heb geen vaas hier daarom dat ik niet echt weet wat ik ermee moet doen”, zei ik. Dat noem ik nu eens ter plekke improviseren! “Geen probleem we steken het wel in één van de lege flessen drank van in de keuken”, zei hij snel. Eens de roos in een fles stond gingen we naar buiten.
Zoals altijd konden we niet kiezen waar we wilden eten dus belandden we in de McDonalds. Heel de avond gaf hij kleine complimentjes, wat hij trouwens normaal nooit deed. Ik vond het vreemd en helemaal niet zo leuk. Eens we ons eten hadden wilde ik hem erover aanspreken. Uiteindelijk had ik mijn moed bijeengeraapt en ging ik ervoor: “Manu, niet slecht bedoeld ofzo, maar waarom heb je me een roos gegeven?”, vroeg ik. “Waarom niet? Ik liep voorbij een bloemenwinkel, zag een roos en ik dacht dat je het wel mooi zou vinden”, hij keek me verbaasd aan. WAT? Oké dit zag ik niet aankomen.
Velen denken dat ik overdrijf als ik dit zeg maar ‘Boys catch feeling like a heartbeat’ en dat bedoel ik ook letterlijk! Ik heb maar 1 mannelijke vriend en dat is met een reden. Want jongens krijgen supersnel gevoelens voor een meisje (toch van wat ik heb ervaren in het verleden). Omdat men zo goed met elkaar opschiet en hetzelfde karakter en humor heeft denken jongens vaak: ‘Oké, ik ga ervoor!’. NEE, jullie verpesten de vriendschap! Daarom hou ik normaal altijd mannelijke vrienden op afstand, behalve die ene dan.
Waar was ik gebleven? O ja, de roos… Ik kwam plots op het idee om hem te vertellen dat ik een jongen had leren kennen op school die ik wel leuk vond en dat ik wel potentieel zag in hem. Hij geloofde het, amai dat luchtte me op. De avond verliep zoals normaal. Gelukkig was hij gestopt met het geflirt. Had mijn leugen gewerkt? Yes!
Januari 2020
Ik had een dag geleden mijn laatste examen afgelegd dus Manu dacht dat het leuk zou zijn om dat te vieren. We gingen samen Mexicaans eten, wat voor mij de allereerste keer was dus ik had er zin in. In het restaurant liet ik alle keuzes aan hem, omdat hij natuurlijk weet wat het lekkerst is. Hij bestelde een soort groenteschotel met tofu en gesmolten kaas erop. Het smaakte zo lekker smeuïg, een dikke aanrader als je het mij vraagt! Toen we aten zei hij plots: “Ik wil je een geheim vertellen Aylin.” Hmm wat kon dit nu zijn? “Vertel dan?”, zei ik verward. “Ja maar ik weet niet, het is nogal ingewikkeld, weet je”, zei hij. Dit haat ik nu aan hem, als Manu iets wilt vertellen dat hij niet echt durft of iets waarover hij twijfelt, dan komen we altijd op dit punt. “Je zegt A dus dan moet je ook B zeggen!”, zei ik met een irritant stemmetje. Hij lachte en zei: “Weet je wat, vergeet wat ik zei.” “Komaaaan! Zeg! Zeg! Zeg! Je kent me nu al lang genoeg om te weten dat ik het haat als mensen hun zinnen niet afmaken”, zei ik geïrriteerd. Zo zaagde ik nog even door maar hij bleef nee zeggen dus hield ik ermee op. Eenmaal we klaar waren met eten liepen we door de straten er was er even een stilte tussen ons, ik bleef me maar afvragen waarom hij het me niet wou zeggen. Wat kon het zijn? Laat het los Aylin, ik overdenk altijd alles.
Na even wandelen zagen we het grote reuzenrad op het Poelaertplein. We gingen zitten op de rand van een gebouw tegenover het reuzenrad en keken naar het uitzicht over de stad. Niet al te mooi als ik het eerlijk mag zeggen, maar ik vond het reuzenrad aan de andere kant wel heel mooi met al die flikkerende lichtjes. “Weet je nu al wat ik je wou vertellen daarjuist?” Niet weer he.. “Neen Manu komaan speel niet met mijn voeten vertel het of vertel het niet!”, zei ik licht geïrriteerd. “Oké, als je zo gaat doen vertel ik het al helemaal niet meer”, zei hij stilletjes. Ik probeerde het onderwerp te veranderen en vroeg hem wat hij had gedaan met nieuwjaar. Na eventjes praten stonden we op en stapten we naar de auto. Zoals gewoonlijk maakte we domme grappen en lachten ons te pletter.
Hier zaten we dan stil in de auto. Na 5 minuten stil in de auto te zitten zei hij: “Kijk Aylin, ik zeg je al heel de avond dat ik je iets wil vertellen, maar ik was niet zo zeker of ik het wel zou doen. Ik wil niet dat onze vriendschap word verpest hierdoor.” Ik zag aan hem dat hij zeer nerveus was, hij begon te zweten en geraakte niet zo goed uit zijn woorden. Dit wordt een ongemakkelijke rit en daarbovenop was het nog een half uurtje rijden tot aan mijn kot. Toen ging hij verder en zei: “Ik weet dat je niet dezelfde gevoelens hebt als ik voor jou en dat is niet erg. Ik wil gewoon eerlijk tegen je zijn. Ik heb gevoelens voor je. Al een tijdje sinds de eerste week dat ik je leerde kennen zelfs. Alles gaat zo gemakkelijk als we samen zijn, geen stiltes, alleen maar plezier. Alles wijst erop dat we bij elkaar passen. Het laatste wat ik wil is dat het ongemakkelijk is tussen ons, geloof me.” Nu is het mijn beurt zeker, ik keek hier zo hard tegenop. Ik slikte een keer en nam een diepe adem. “Luister, je weet dat ik je echt supergraag zie, maar als een vriend. Ik heb je al duidelijk gemaakt dat ik niets meer wil. Het ligt echt niet aan jou, het is gewoon dat ik me nu wil focussen op mijn studies en wil genieten van mijn leven. Je weet zelf dat ik geen geschikte persoon ben voor een relatie. Het is goed dat je dit vertelt en dat je het niet opkropt, maar weet dat het niks zal worden, sorry”, zei ik al stotterend en wat terughoudend. “Hmm ja, je hebt gelijk. Sorry”, zei hij droog. De rest van de rit zei hij niks meer. Goed zo Aylin. Weer vlotjes met je woorden, zoals altijd. Ik had hem dus gekwetst, want Manu die niks zegt? Onmogelijk.
Toen kwamen we aan bij mijn kot, hij parkeerde zich en zei niks. Ik zuchtte en zei: “Manu doe alstublieft niet zo, je wist dit al vanaf het begin. Laat onze vriendschap hier niet onder lijden.” Toen zei hij: “Ja ik snap het, geef me even wat tijd. Ik heb ruimte nodig om dit even achter me te laten.” Yes, weer een vriendschap verpest dacht ik in mezelf. “Dat begrijp ik. Stuur je me als je thuis bent? Toch bedankt voor de leuke avond”, zei ik en lachte naar hem. Hij knikte en keek weer voor hem. Ik deed de deur van zijn auto dicht en zag hem wegrijden. En dat was de laatste keer dat ik hem heb gesproken. Ik had een beste vriend gemaakt hier en ik was hem kwijt na vijf maanden. Typisch ik.
