This was just a one time thing
23 oktober 3:08
Daar was hij dan, onze Uber, een donkerblauwe Audi. Met onze “zatte botten” stapten Océane en ik met veel moeite achteraan in. Camille besloot vooraan te gaan zitten naast de chauffeur. Het was een zwarte man. Misschien met Congolese roots of misschien ook niet. Mijn hoofd draaide veel te hard om mij hierover druk te maken. Océane was er nog slechter aan toe, en was dan ook zo goed als meteen in slaap gevallen op de achterbank. Camille dronk geen alcohol en was godzijdank nog volledig nuchter. Ik had mijn volste vertrouwen in haar handen gelegd. Zij zou ervoor zorgen dat we veilig terug op mijn kot zouden geraken. De auto rook naar dennenboom. Waarschijnlijk kwam dit door dat groene boompje die vooraan werd vastgemaakt aan de achteruitkijkspiegel. De chauffeur deed zijn best om een praatje met ons te slaan. Maar uit mijn mond kwam er waarschijnlijk niet veel verstaanbaar. Camille nam het gesprek over. Zij is het soort persoon die gemakkelijk een babbeltje kan slaan met een vreemde. Een echte sociale tetterkous!
De rit duurde misschien vijftien minuten. Maar in mijn hoofd leken het er wel honderd. Ik voelde mij steeds ellendiger. Ik dacht in mezelf “als de auto nu nog eens over een drempel rijdt ga ik zeker spouwen”. Ondanks dat ik het gevoel had op een paardencarrousel in overdrive te zitten, probeerde ik het gesprek tussen de chauffeur en Camille te volgen. De chauffeur vertelde haar dat we geluk hadden dat we nog met hem konden meerijden. Hij was van plan zijn shift af te ronden net toen wij zijn taxidienst reserveerden. Hij had met vrienden afgesproken in een café in het centrum van Brussel. Dat kwam goed uit want mijn kot bevond zich op zijn route. Een win-win situatie voor beide partijen. Hij verdiende er nog iets aan en wij geraakten veilig thuis.
"If you don't drink, how will your friends know you love them at 3 A.M?"
22 oktober 6:50
Daar ging hij weer, mijn wekker, het meest irritante geluid ooit! Ik trok met moeite één oog open en keek op mijn gsm hoe laat het was. Deze gaf 6:50 weer. Ik besloot om op de “snooze” knop te duwen en 10 minuten langer te blijven liggen in mijn warme bed. Daar ging hij voor de tweede keer. Ik dacht dat kan toch niet. Dat waren zeker geen tien minuten. Dat waren er hoogstens vier! Ik keek opnieuw naar het veel te heldere scherm van mijn gsm en zag dat het ondertussen zeven uur was. Nu moest ik echt wel afscheid nemen van mijn warme bed. Het idee alleen al deed mij rillen. Ik telde tot drie en sloeg het warme donsdeken van me af. Nu nog even die trap van mijn stapelbed heelhuids af komen en de dag kon weer beginnen.
22 oktober 12:50
Nog tien minuten Kiara, nog maar tien en het is weer gedaan voor vandaag, vertelde ik tegen mezelf. Dit was vast en zeker het langste uur Engels ever! De tijd wou maar niet voorbijgaan. Dat is toch zo typisch. Wanneer je lekker ligt te slapen in je bed dan vliegt de tijd zo voorbij. Maar wanneer je liefst zo snel mogelijk uit de meest saaie les ooit zou willen vertrekken dan lijkt het wel of de tijd maar niet vooruitgaat. En hoe meer je hem in de gaten houdt hoe trager hij voorbijgaat. Het was zover, ik werd eindelijk verlost van deze hel. De halloweensfeer kon beginnen!
22 oktober 16:03
Ik nam de tequila, cointreau en de aardbeien mee naar de gemeenschappelijke keuken van mijn kot en legde alvast de ijsblokjes in de veel te kleine diepvries. Alice et Charlotte, twee van mijn kotgenoten, waren alvast druk bezig met de keuken in een griezelig jasje te steken. Valse spinnenwebben werden aan de ramen vastgemaakt. Halloween vlaggetjes verbonden beide uiteindes van de keuken en allerlei angstaanjagende accessoires werden op de tafels neergelegd. Alice en Charlotte gaven deze avond een kotfeestje en iedereen was uitgenodigd. Ik had wel andere plannen gemaakt maar ik beloofde zeker even langs te komen voor een rondje bierpong.
22 oktober 17:30
Ik was nog volop bezig met het opruimen van mijn kamer toen ik ineens hoorde aankloppen. “Klop klop”! Ik ben het Camille! Ik trok de deur open en nam haar in mijn armen. Het was al een tijdje geleden toen ik haar voor het laatste had gezien. Haar zijdezachte donkerbruine haren waren ondertussen nog langer geworden sinds ik haar voor het laatst zag vier maand geleden. Zo te zien was ze ook enkele kilootjes afgevallen. Wat zie je er goed uit, vertelde ik haar. Nu nog enkel op Océane wachten en de avond kon beginnen.
22 oktober 20:00
Hoe meer de avond vorderde, hoe luchtiger de sfeer werd. Margarita’s en shotjes tequila werden vlotjes bijgeschonken. Pre-drinking is voor een “broke-ass” student van vitaal belang. Uitgegroeid tot een vaste waarde onder studenten is dit dè sleutel om goedkoop dronken te worden. Begin je pas te drinken in de club? Dan zit de kans er dik in dat je geld op zal zijn voor dat je nog maar de effecten van de alcohol begint te voelen.
Bij een Halloween party horen natuurlijk ook verkleedkostuums. Océane besloot zich gedurende één avond in de huid van de duivel te vermommen. Als duistere engel was ik haar perfecte tegenhanger. Camille koos voor een “dia de los muertos” kostuum. Als dè make-up artist van ons groepje zorgde Camille ervoor dat wij er op en top uitzagen. Als voormalig kapster werkte ik onze look af met wat krullen in onze haren.
"I put a spell on you"
22 oktober 23:30
Doe door, mompelde ik! De wachtrij om naar binnen te gaan was ontzettend lang en er kwam amper beweging in. Daar stond ik dan, in de kou, zonder jas en op veel te hoge hakken. Maar dat was nog niet het ergste. Ik kon zien hoe de helft van de mensen werd geweigerd door de buitenwippers. Zij beslissen of je er voldoende “classy” uitziet om toegang te krijgen tot de club. Bloody Louis is een exclusieve club in hartje Brussel waar jongens enkel worden toegelaten indien ze meisjes bij hebben. Meisjes moeten er op hun beurt verleidelijk uitzien en het dragen van hakken is een must. Denk ook maar niet dat je hier binnen zal geraken in een jeansbroek. “Dress to impress” mag je hier dan ook letterlijk nemen!
Oef! We zijn binnen geraakt! Het viel mij meteen op hoe druk en warm het er was. Gelukkig had ik geen jas meegenomen. Aan de inkom kon je wel gebruik maken van een vestiaire maar deze was zoals ik al dacht, betalend. Vijf euro, wat een schande! We daalden de trappen af richting de “main room”. Zo te voelen was er bier gemorst. Telkens dat ik mijn voet omhoog wou heffen om een stap verder te zetten, bleef deze lichtjes aan de vloer plakken. De wanden waren grotendeels aangekleed met gigantische spiegels. Net zoals in een dansstudio. Veelkleurige ledlampen zorgden voor de juiste sfeer en op de achtergrond kon je de muziek al horen. We namen nog snel een paar foto’s in één van de spiegels om ons vervolgens richting de bar te begeven. Bier zal je mij nooit zien drinken. Dat is gewoon walgelijk. Ik begrijp nog steeds niet hoe dat geelachtige drankje zo ingeburgerd is geraakt. Alleen de geur al doet mij kokhalzen. Veel goedkope alcoholische opties zijn er dus voor mij niet. Meestal drink ik cocktails zoals Passoa met fruitsap of rode Eristoff met Redbull. Maar deze zijn best prijzig. Je mag gemakkelijk tien euro rekenen voor één drankje. Als mijn budget op zo’n uitgaansavond wat aan de magere kant is, dan zal je mij eerder witte wijn zien drinken. Dit is net iets goedkoper dan een cocktail maar nog steeds duurder dan een pintje.
23 oktober 01:14
Ik had ondertussen al vier wijntjes op en één wodka Redbull. Mijn voeten deden ontzettend veel pijn en daarnaast was de muziek ook nog eens slecht. De “Dj” draaide de hele tijd rapmuziek terwijl er ons Dutch RNB werd beloofd. Ik begon mij steeds meer te ergeren. Ik kon alleen nog maar denken aan het moment wanneer ik eindelijk van mijn ellendige hakken verlost zou zijn. Daar bovenop had ik waarschijnlijk ook een blaar gekregen ter hoogte van mijn dikke teen. Bij elke danspas die ik maakte schuurde het riempje van mijn sandaal nog harder tegen mijn voet aan. Dit deed ontzettend veel pijn. We waren misschien nog maar een dik uur binnen en het enige wat ik echt wou, was naar huis gaan. Ondanks de pijn probeerde ik er toch nog het beste van te maken. Ik wou de sfeer niet bederven voor mijn vriendinnen. De avond had ons meer dan genoeg gekost. Met de kostuums, de inkom en de drank inbegrepen hadden we elk ongeveer honderd euro uitgegeven. Veel te veel naar mijn goesting eigenlijk. Ik had het mij ook gewoon helemaal anders ingebeeld.
© Facebook 
23 oktober 02:55
Océane had behoorlijk wat gedronken en had het zo te zien naar haar zin. Camille daarentegen amuseerde zich heel wat minder. Net zoals ik had zij pijn aan haar voeten. Na overleg besloten we uiteindelijk aan Océane te vragen of ze nog lang wou blijven. Ze vertelde ons dat ze de muziek eigenlijk niet zo goed vond en dat zij ook pijnlijke voeten had. Ook zij durfde het niet te zeggen omdat zij ook de avond voor ons niet wou verpesten. We schoten alle drie in een lach. We hadden het eigenlijk allemaal niet naar ons zin maar we hadden het beste met elkaar voor. Normaal gezien gaan wij dan ook nooit feesten op hakken. Sneakers zitten en dansen gewoon veel beter. Zo besloten we de club te verlaten en een Uber te bestellen. Dit was onze eerste keer in de Bloody Louis maar meteen ook de laatste keer. Wat een teleurstellende “onenightstand”!
