“En één, twee, drie… Kom op, laten we beginnen! Richt je rechtervoet voor je, en breng hem dan een beetje achter je linkervoet. Doe dan hetzelfde met je linkervoet. Richt het naar achteren en keer terug naar de oorspronkelijke positie. Oefen een beetje.” Na haar instructies, gaat Daisy de zaal rond om de kleine fouten die de dansers maken te verbeteren. Nadat ze me passeerde, stopte ze en vroeg ze de aandacht van de zaal. “Aangezien ik zie dat jullie de basisstappen hebben begrepen, gaan we de dans wat ingewikkelder maken. Ze kijkt naar haar geliefde vriendin, mevrouw Baker, met wie ze de vreugde van het dansen deelt. “Wat gaan ze voor ons voorbereiden?”, vraag ik me af, opgewonden over het leren van deze nieuwe dans.
Het is de 29ste november, de eerste dag van “Les Plaisirs d’Hivers” in Brussel en ook de dag waarop ik geleerd heb om als een actrice te spelen.
Ik ben momenteel in de Bar des Amis. Deze bar bevindt zich in één van de beste wijken van Brussel, vlak bij het Sint-Katelijneplein maar ook dicht bij de Erasmushogeschool, wat betekent dat veel studenten hier komen genieten van de moderne muziek en de honderden bieren die deze bar aanbiedt. Het is één van mijn favoriete bars in Brussel, niet alleen vanwege de muziek die me altijd zin geeft om te dansen, maar ook omdat de kelners uiterst vriendelijk zijn. Als je nog nooit bier hebt gedronken of heel weinig, zijn ze er om je te adviseren en je te helpen het juiste bier voor je te vinden. De mensen die hier komen voor een drankje vallen de anderen nooit lastig, zoals je in andere bars kunt hebben. Last, but not least! De bieren zijn een zuiver elixer voor bierliefhebbers. Dus echt wel een place to be voor iedereen.
Zittend op een stoel aan de bar, wacht ik op Savannah die naar het toilet is gegaan. Wanneer ze terugkomt, bestellen we twee Corona-bieren en praten we over het huiswerk dat de docenten ons hebben gegeven voor volgende week. Ineens speelt mijn telefoon het liedje “7 Rings” van Arianna Grande luid af, waardoor iedereen zich tot mij wendt. Ik voel me erg beschaamd en beantwoord meteen mijn telefoontje zonder te kijken wie mij opbelt.
©Maxim Dondyuk
Zittend op een stoel aan de bar, wacht ik op Savannah die naar het toilet is gegaan. Wanneer ze terugkomt, bestellen we twee Corona-bieren en praten we over het huiswerk dat de docenten ons hebben gegeven voor volgende week. Ineens speelt mijn telefoon het liedje “7 Rings” van Arianna Grande luid af, waardoor iedereen zich tot mij wendt. Ik voel me erg beschaamd en beantwoord meteen mijn telefoontje zonder te kijken wie mij opbelt.
“Coucou louloute, c’était pour te dire que monsieur Gatsby nous a invité pour la soirée.”, schreeuwt de persoon enthousiast aan de telefoon. Deze persoon is niemand minder dan mijn moeder.
“Quoi?! Tu n’es pas sérieuse tout de même?!”, antwoord ik schreeuwend wat me een paar boze blikken oplevert van de mensen die een paar krukken verderop zitten.
“Si je te promets, apprêtes-toi et je viens te chercher. N’oublie pas de m’envoyer l’adresse d’où tu vas bien sûr.”, antwoordt mijn moeder blij.
Zodra mijn moeder de telefoon aflegt, wend ik me tot Savannah en vertel ik haar het nieuws. Zeg me niet dat je niet weet over wie ik het heb? Zie je de man die feestjes organiseert waar veel beroemdheden naartoe gaan? Nou, ja, bij hem thuis! Na een toast op onze vriendschap doen we onze jas aan en gaan we naar het appartement van een vriendin die niet ver weg woont en waarvan ik weet dat zij kleren heeft voor dit soort gelegenheden. Wanneer we aankomen, opent mijn vriendin, die ik had gecontacteerd toen we op weg waren naar haar appartement, de deur en brengt ons meteen naar haar kamer. Minutenlang blijf ik voor haar kledingkast staan, aarzelend over de outfit die ik wil dragen.
“Moet ik het eenvoudig of gesofisticeerd spelen? “
Na een tijdje kies ik voor de tweede optie. Er is een gouden jurk en matchende crèmekleurige hakken die ik meteen opgemerkt had toen de kast openging. Voor de juwelen kies ik voor een hoofdband, gouden oorbellen en een parelketting. Make up is niet belangrijk voor mij, ik laat mijn vriendinnen me enkel en alleen opmaken voor één geheel te vormen met het publiek van deze avond. Ze kiezen voor een lichtbruine oogschaduw met een vleugje goud dat past bij mijn outfit en een glanzende lippenstift. Wanneer ik klaar ben, stap ik in de auto van mijn moeder die net toegekomen is en rijden we naar Mr. Gatsby’s adres.
Ik sta voor het huis van Mr. Gatsby. Mijn mond valt open van verbazing. Wat een groot huis! Het lijkt wel alsof hij in een hotel leeft. Dit huis heeft minstens vier verdiepingen en wordt verlicht door honderden lichtjes. Via de glamoureuze rode loper lopen we het huis binnen. Naast de pas gesnoeide buxus staat de security die ons binnen moet laten.
Wanneer we eenmaal in het gebouw zijn, worden we verwelkomd door een vreemd koppel dat ruzie maakt. De vrouw is nogal rond en gekleed in een rode jurk, erg strak met een duizelingwekkend decolleté. Terwijl de man gekleed is in een wijde broek, een open geruit hemd en een witte singlet. Onder zijn nagels zie ik sporen van zwarte olie. Deze man is een mecanicien. Ik vraag me af wat hij doet in zulk een omgeving. Alsof er een kerncentrale midden in een resort staat. Deze man past er niet bij en verdient het niet om deze vrouw aan zijn arm te hebben, want ze is gewoon te mooi voor hem. Ik weet niet wat er door haar hoofd ging om met hem rond te paraderen voor dit soort gelegenheid. Hij had duidelijk wel minder kopzorgen dan ik om zich in het zicht proberen te mengen. Wanneer ze ons zien, stoppen ze meteen met ruzie maken en glimlachen ze naar ons. “Welkom bij Mr. Gatsby’s! Ben je hier voor het feest? “, vraagt de vrouw ons met een glimlach. Ik glimlach terug en bevestig haar woorden door positief te knikken. “Nou, kom met ons mee. “, zegt ze. Mijn moeder en ik kijken elkaar aan en volgen het stel. We gaan een lift, die ik niet eerder heb opgemerkt, binnen en de man schraapt zijn keel, ik concentreer me op hem en luister aandachtig.
“Hallo iedereen, welkom bij de interactieve theatervoorstelling van Gatsby the Magnificent. Zet uw telefoons uit en zet ze opzij zodat u zich volledig kunt inleven in de jaren ’20. Zoals ik al zei, is dit een interactief spel, wat betekent dat je met de spelers kunt communiceren en zelfs deel kunt uitmaken van het spel.”
De lift stopt en de deuren gaan open op een gang, waar een butler ons begroet. Ik voel me net een beroemde ster, wat me doet blozen. Hij neemt onze jassen en tassen aan en leidt ons naar een tafel. Zittend kan ik rondkijken en zien dat iedereen gekleed is in het thema van de jaren ‘20. Ik vind ze allemaal zeer chique en ben blij dat niet alleen mijn moeder en ik gepast gekleed zijn voor de avond.
In de zaal staan verschillende tafels, een bar en een piano. Mijn moeder is onze drankjes gaan halen. Plots zie ik een man in een roze pak met een wit hemd. Ik weet zeker dat dat meneer Gatsby is. De man die niemand te zien krijgt, of het nu op zijn eigen feestjes is of op die van anderen. Ik weet niet hoe ik moet uitleggen dat hij het is, maar ik voel het in mijn botten. Wanneer mijn moeder terugkomt wil ik haar Mr. Gatsby aantonen, maar wanneer ik me omdraai, is hij weg alsof hij er nooit was. “Wat raar. Waarom wil hij nooit gezien worden?”, vraag ik me af, verontrust door zijn gedrag.
©GatsbyBelgium
Ik neem rustig een slokje van mijn Mojito, die naar munt en limoen smaakt, wanneer we een aanstekelijke melodie horen. Je weet wel, zoals het Black Bottom Stomp nummer van Jelly Roll Morton, dat maakt dat je wilt dansen. Wanneer het liedje eindigt, komt het koppel dat we eerder hebben ontmoet met ons praten en vragen ze ons wie we zijn, wat we doen als beroep en of we Mr. Gatsby persoonlijk kennen Eerst weet ik niet wat ik ze moet vertellen, dan met een beetje inspiratie en terugdenkend aan de films die ik over de jaren ’20 heb gezien, vertel ik ze dat ik een verpleegster ben. Ik leg hen ook uit dat we een uitnodiging hebben ontvangen, maar dat we Mr. Gatsby persoonlijk niet kennen. Ik vind het erg leuk om een leven in de jaren twintig voor te moeten stellen en ik vraag me af of dit is hoe acteurs zich voelen als ze een rol moeten spelen. Mijn moeder stelt hen dezelfde vragen en ze hebben ons vertelt dat Mr. Wilson een mecanicien is en Ms. Wilson niet werkt. Ze hebben een garage in New York en hebben Mr. Gatsby nooit persoonlijk ontmoet. Wanneer onze discussie eindigt, gaan ze weg in het midden van de zaal staan en nodigen ze iedereen uit om rond hun te komen staan. Wanneer iedereen rond ze staan, wordt de kamer donker. Bang voor het donker, zoekt mijn hand de hand van mijn moeder.
Zachtjes gaan de gordijnen open en deze laten duizenden lichtstralen door. Wanneer ze eenmaal volledig open zijn, ben ik een paar seconden verbaasd. Voor ons ligt het decor van een balzaal waar een kroonluchter met duizenden kristallen aan het plafond hangt, een paar houten tafels en stoelen voor een podium met een piano en een microfoon aan onze linkerzijde, een ander podium aan onze rechterzijde en voor ons ramen met uitzicht op een meer. Het is gewoonweg prachtig.
In het midden van het decor begroeten twee vrouwen ons met een glimlach en stellen zich voor als Daisy Buchanan en Jordan Baker. Daisy is de vrouw van Tom, een rijke erfgenaam van de Buchanan familie. Jordan Baker is een topgolfspeler. Daisy vraagt ons om onder de kroonluchter te gaan staan. Ik aarzel geen seconde om dit te doen, enthousiast om te weten wat er zou gaan gebeuren, terwijl mijn moeder aan één van de tafels gaat zitten.
“En één, twee, drie… Kom op, laten we beginnen! Richt je rechtervoet voor je, en breng hem dan een beetje achter je linkervoet. Doe dan hetzelfde met je linkervoet. Richt het naar achteren en keer terug naar de oorspronkelijke positie. Oefen een beetje.” Na haar instructies, gaat Daisy de zaal rond om de kleine fouten die de dansers maken te verbeteren. Toen ze me passeerde, stopte ze en vroeg ze de aandacht van de zaal. “Aangezien ik zie dat jullie de basisstappen hebben begrepen, gaan we de dans wat ingewikkelder maken. Ze kijkt naar haar geliefde vriendin, mevrouw Baker, met wie ze de vreugde van het dansen deelt. “Wat gaan ze voor ons voorbereiden?”, vraag ik me af, opgewonden over het leren van deze nieuwe dans. “We gaan dansen op de muziek! “zei Mrs. Baker met een glimlach. Het nummer Dr. Jazz van Jelly Roll Morton begint en ik weet dat het ingewikkeld zou worden om te volgen, maar ik ben totaal niet ontmoedigd.
“Quand on veut, on peut!”, is één van de meest accurate zinnen die mijn moeder ooit tegen me gezegd heeft.
Ze beginnen te dansen en ik volg de beweging. Eerst aarzel ik een beetje maar het ritme van de muziek neemt de controle van mijn lichaam over. Opeens versnelt het tempo van de muziek en zie ik om me heen dat veel mensen het opgeven en gaan zitten. Ik ga door en na een tijdje wordt het makkelijker om de twee jonge vrouwen te volgen. Na een tijdje doen andere dansers mee en ik zie Mr. Gatsby weer. Wanneer de muziek stopt applaudisseert iedereen en gaat iedereen zitten. Ik stap naar mijn mama toe. Uit mijn ooghoek zie ik mr. Gatsby een poging doen om onopgemerkt uit de zaal weg te glippen. Mission failed. Ik heb het gezien, niemand ontsnapt aan mijn paar ogen. Hij ziet dat ik hem aankijk en hij glimlacht naar me. Hij is weg. Die man doet echt vreemde dingen, er is iet mis. Waarom nodigt hij personen uit als hij niemand wil zien? Dat slaat nergens op.
Wanneer iedereen is geïnstalleerd, wordt de kroonluchter gedoofd om plaats te maken voor een zachtere verlichting. Dit licht verlicht alleen het centrum van de ruimte, zodat de ogen van ons, secundaire actoren, zich concentreren op de hoofdrolspelers.
Een man van in de twintig, gekleed in een donkergrijs pak en een hoed, begint met één hand in zijn zak door de kamer te stappen met een machteloze blik.
“Lorsque j’étais plus jeune et plus influençable, mon père me donna un conseil celui de toujours voir ce qu’il y a de meilleure chez une personne. De là mon inclination à ne pas me hâter de juger. Mais même pour moi, il y a des limites. A l’époque tout le monde buvait avec excès. Plus nous étions en harmonie avec notre temps, plus nous buvions et aucun d’entre nous n’a apporté quoi que ce soit de neuf. J’étais profondément dégoûté en rentrant de New York. Dégoûté de tout le monde et de tout. Un seul et unique homme était préservé de mon dégoût… Gatsby…”
Hij vertelde ons het hele verhaal van Gatsby, en niet te vergeten knapperige momenten zoals het bedrog van de heer Buchanan met Myrtle in een appartement in New York. Elke toeschouwer klampt zich helemaal vast aan zijn lippen, wachtend op het volgende verhaal. Plots gaat het licht uit, om plaats te maken voor één van de grote feesten van Mr Gatsby waar iedereen elk weekend onuitgenodigd naartoe gaat. Op het podium met de piano speelt een pianist als bezetene, acrobaten op stelten die salto’s doen of de Charleston dansen, zweterige dansers en als secundaire acteurs worden we uitgenodigd om deel te nemen. Ik loop naar het midden van de dansvloer en dans de Charleston alsof mijn leven ervan afhangt. Was dit de gekte van de jaren ’20?
