Daar stonden we dan. Net gezien dat de trein terug pas binnen een halfuur vertrok vanuit centraal station. Overal hoorden we mensen praten, koffers rollen, mededelingen werden afgeroepen, zakenlui waren aan het bellen en gehaaste mensen hoopten nog hun trein te halen. Tussen al die passage wouden we geen afscheid nemen. We wouden de ochtenddrukte nog even ontglippen.
Ik bracht hem mee naar de Kunstberg, vlakbij het station. We wouden graag nog even genieten van de stad vanop een afstand. Aangezien het al terug ochtend was begon de zon de stad te verlichten. Het begin van het drukke stadsleven. Alhoewel we de toeterende auto’s hoorden op de achtergrond en heel wat mensen passeerden, zagen we ook overal kleine verhaaltjes. Daar legden we de focus op. Dat ene baasje dat een wandeling deed met zijn hond. Hij was er op zo’n manier mee aan het communiceren alsof het een baby was. En om de drie stappen moest hij toch even pauzeren omdat de hond ergens aan het snuffelen was. Ook zaten er twee vrienden op een bankje. Niets zeggende, gewoon aan het genieten. Wanneer we op die dingen begonnen te letten, zagen we pas echt de schoonheid van de bruisende stad.
Nog geen vijf treden verder op de trap en we stonden weer stil. Op mijn wang voelde ik een lichte druppel. En ook voor de straatverlichting zag je wat druppels neervallen. We besloten richting de laan met half witgeverfde bomen te gaan. Niet dat het een goede schuilplaats was, maar het was het idee dat telde. Daar tussen twee bomen stonden we voor elkaar. Zijn krulletjes al helemaal plat door de regen. Zijn blik was zo helder. Het waren wij twee. Niemand anders. Oog in oog. Hij zij “Is dit het begin van iets moois?”. En ja, dat was het zeker.
De vooravond
18 november. Samen met vier vriendinnen besloten we een avond uit te gaan in het centrum van Brussel. Na een voormiddag les te hebben gehad, gingen we allemaal richting mijn kot in Molenbeek. Je kon alleen al aan onze blikken zien hoe enthousiast we waren. We wandelden richting het metrostation Sint-Katelijne. Wanneer ik dat korte stukje ’s ochtends afwandel, merk ik altijd alle details op. Die ene restauranteigenaar die om kwart voor negen zijn vloer aan het dweilen is. De dakloze vrouw recht om de hoek die elke dag blijft strijden en hopen. Dan die andere jogger die helemaal uitgepuft neerzit op een bankje. Wanneer ik dat stukje met de meisjes bewandel merk ik daarentegen helemaal niets op. Het zijn gewoon wij vijf die aan het tateren en zeveren zijn. De ene onderbreekt de andere. Niemand is nog mee over wat we eigenlijk aan het praten zijn, maar toch hebben we allemaal wel onze mening over de drie verschillende gespreksonderwerpen die op dat moment gaande zijn.
Voor we het weten zijn we met ons rechteroog aan het kijken naar het bord met de wachttijden van de metro. Het is dan ook altijd zalig dat het nooit meer dan vijf minuten duurt. De metro kwam zoals gewoonlijk langs links aangereden. Spijtig genoeg zagen we meer mensen dan leegstaande stoelen. We trokken de deuren open en plaatsten ons tussen de massa. Dit soort metrorit kan alleen omschreven worden door geuren. We stapten uit in Beekkant. Na een rustpauze in ons babbelmoment konden we weer beginnen. Aangekomen op kot deed ik de sleutel in het deurgat en plofte ik direct neer in de zetel. De één moest eerst nog naar de wc, de ander was ruzie aan het maken met haar dikke winterjas omdat die niet aan de overvolle kapstok bleef hangen.
Na alle inkopen gedaan te hebben in de Colruyt kon de avond van start gaan. De jazzy achtergrondmuziek werd stilaan omgezet tot een playlist met onze favoriete meezingers. De chips werden op tafel gezet en het eerst drankje werd ingeschonken. Twee mensen op de zetel, drie mensen op de wiebelende stoelen rond de tafel. Een aantal kaartspellen werden gespeeld. Langzamerhand begon de muziek luider te staan en werd er al wat gedanst. Af en toe werd er met drank gemorst. Toch waren we allemaal aan het genieten. Iedereen had zoveel zin in een leuke avond. De buren hadden daar blijkbaar minder zin in. Het was nog maar één minuut na tien uur en we hoorden gebonk. Eerst dacht ik dat het de hond van de buren was die alweer allerlei dingen aan het uitsteken was. Nadat de muziek dan wat stiller werd gezet, beseften we toch dat het de buren waren die hard tegen de muur aan het kloppen waren. Ik vond het toch wat overdreven, maar om de sfeer in het appartementencomplex te bewaren hebben we de muziek meteen zachter gezet. Dit was dan ook het ideale moment om ons helemaal tiptop klaar te maken. Haren werden nog gestijld, twee lagen mascara werd aangedaan en puistjes werden verstopt onder een dikke laag concealer. Deze bezigheid was eerder iets voor mijn vier vriendinnen. Ik doe meestal niet al te veel moeite, omdat ik weet dat ik na tien minuten dansen er toch alweer helemaal verward uitzie. Wel help ik met het keuren van de outfits en de looks. Een uur later en we konden vertrekken. De buren zullen blij geweest zijn dat we weg waren.
Middernacht
We hoorden de muziek al vanop een paar straten afstand. Met ons vijven begonnen we onze pas te versnellen. We zaten op het ideale niveau om stevig los te gaan. De eerste club die binnengingen was meteen raak. Al dansend bewogen we ons tussen de massa richting de bar. Daar bestelden we een aantal pintjes en zo keerden we al dansend terug. “Attention, pas op” “merci beaucoup, dankjewel” deze woorden zeiden we wel honderd keer wanneer we lichtjes tegen mensen duwden om op onze favoriete plaats te raken. Eenmaal op een goede plaats begonnen onze lichamen helemaal mee te bewegen op de muziek.
Er wordt wel eens gezegd dat de tijd vliegt wanneer je je amuseert. Tijdens een avondje uit is dat zeker het geval. Voor we het beseften stonden we al een dikke twee uur alles te geven op de dansvloer. Dan was het tijd om even buiten af te koelen. Een paar vriendinnen staken een sigaret op en ik ging iets halen om te eten. Die goedkope kebab was de perfecte midnightsnack. Na dat rustmoment konden we weer stevig doorgaan. In het begin van de avond bleven we samen met ons vijf, maar na een tijd begon ik mensen kwijt te raken. Plots stond ik alleen in het midden van de zaal. Ik was op zoek naar mijn vriendinnen. Al dansend probeerde ik me te verplaatsen en tegelijk goed rond te kijken op zoek naar iemand die ik kende. Na even zoeken kon ik niemand vinden. Ik besloot om even een watertje te halen aan de bar. Verdwaasd stond ik rond me te staren. Tot ik opmerkte dat ik eigenlijk in iemand zijn ogen aan het staren was. De barvrouw tikte me op mijn schouder met mijn beker water waardoor ik verschrikt snel wegkeek. Toch kon ik het niet laten om nog even terug te kijken. Hij keek nog steeds naar me. We draaiden ons hoofd allebei een beetje schuin met gefronste ogen. Ik had het gevoel dat we op hetzelfde niveau zaten. Het waren even wij twee die gewoon dwaas naar elkaar aan het staren waren. De luide muziek werd achtergrond. Plots zette hij een stap richting mij. Ik weet niet meer met welke woorden hij het gesprek begon, maar het waren alleszins de juiste.
De vroege ochtend
De rest van de avond had ik mijn vriendinnen niet meer gezien. De mysterieuze jongen en ik waren de hele tijd samengebleven. Ondertussen wist ik ook al zijn naam, Toon. De eerste persoon die leerde kennen met die naam. Hij vertelde dat hij de eerste trein terug moest halen, omdat hij in Leuven studeerde. Ik vroeg waarom hij dan in Brussel op stap ging. Het was om een verjaardag te vieren. Het was zo toevallig, want dit was zijn eerste keer dat hij in die club in Brussel was geweest.
En alles klopte gewoon bij hem. Hij was exact een kop groter en had krulletjes. Het waren vooral zijn ogen die een nooit eerder ervaren gevoel bij me opwekten. Die helder groene ogen keken me recht aan wanneer hij over allerlei dingen aan het praten was. Soms liet ik me meeslepen door zijn blik en vergat op te letten wat hij effectief aan het vertellen was. Alles voelde goed aan. We waren ondertussen ook al een aantal straten verder gewandeld. Het was de eerste keer dat ik zoiets voelde. Op dat moment wist ik al dat het niet zomaar iemand was die ik had leren kennen.
Afgezet aan het station. Ik twijfelde of ik nog even achterom moest kijken zoals in de films. Toch besloot ik dat niet te doen. Ik vertrok terug richting mijn kot. Helemaal in een waas van wat er net gebeurde. Daar zat ik dan. Voor mij uit te staren naar mezelf in de reflectie van het metroraam. Mijn haar helemaal nat en ik had ook lichte panda ogen door de uitgelopen mascara. Veel kon het me niet schelen op dat moment. Ik kon aan niets denken. Toen ik het bordje Beekkant zag stapte ik uit. Ik wandelde het station uit richting mijn kot. Aangekomen legde ik de kerstverlichting en mijn favoriete geurkaars aan. Ik deed niets speciaals. Gewoon wat aan het scrollen op mijn gsm. Plots had ik door dat ik al heel die tijd een glimlach op mijn gezicht had. Dan kwam het besef.
