“Waar surrealisme de gordijnen ontmoet”

Feixa wou schilder worden, net zoals zijn grootvader. “Maar ik was niet goed genoeg”. Na verschillende mislukte pogingen om zichzelf te trainen in de complexe wereld van verf en kwasten, vond hij troost in de fotografie. Hij startte op 14-jarige leeftijd, enige tijd voor de komst van de digitale camera’s, als stagiair bij de Franse krant La Dépêche du Midi. Fotoreportages werden handmatig ontwikkeld en Feixa droeg vooral daar in die donkere foto-ontwikkelingskamers zijn steentje bij. Hij kwam, hij zag en hij overwon nooit de liefde voor fotografie die hij in Toulouse had opgedaan, en is door de jaren heen uitgegroeid tot de erkende fotograaf die hij vandaag de dag is. 

Na zijn jeugd in Toulouse was het tijd om andere horizonten te verkennen en ruilde Feixa zijn geboortestad in voor de metropool Parijs. Na enkele jaren dienst te doen als journalist in de Franse hoofdstad, was het tijd om ook het hectische Parijs achter zich te laten. Zo eindigde hij in 2013 uiteindelijk in Brussel, waar hij actief is als persadviseur in het Europees Parlement. 

De verhuis naar Brussel en zijn job in het Europees Parlement waren de aanleiding van zijn recent project. “Alles begon met een simpele observatie,

niet wetende dat het zo groots zou worden. Elke dag op mijn weg naar het werk loop ik voorbij ramen met allerlei voorwerpen”. Die observatie evolueerde naar een meer aandachtige kijk op die details. De uiteindelijke realisatie om effectief iets te doen met al die absurde ramen kwam echter pas toen hij een groepje van vijf of zes kinderen voor een raam een grote gekleurde legoconstructie uitvoerig zag bespreken. “Ieder van hen gaf zijn persoonlijke mening over de constructie en één jongen pochte dat iemand van zijn vrienden die legoconstructie had gemaakt. Ik dacht bij mijzelf dat het interessant zou zijn om in te gaan op wat en waarom mensen voorwerpen achter hun raam zetten. Eerst wilde ik alleen de vreemde details op foto vastleggen, maar daarna wilde ik ook het bredere verhaal dat achter deze voorwerpen schuilgaat verkennen. Ik besloot om een Facebook pagina te wijden aan dit project en onlangs maakte ik er een boek over. Ik ben een Fransman en mij is deze gewoonte om dingen achter de ramen te plaatsen volkomen onbekend. Ik wou hiermee dit idee van “gekte” overbrengen naar anderen. In mijn boek heb ik ook citaten geassocieerd met de foto’s, wat mensen aan het denken zet en hen nieuwe perspectieven geeft. Maar mijn grootste doel was voornamelijk om een glimlach op de mensen hun gezicht te toveren.”

Met een sterk concept en een camera in de hand ging Feixa op stap door de straten van België op zoek naar opmerkelijke ramen. “Het vereiste heel wat geduld van mij, maar door zo actief in steden en dorpen op zoek te gaan heb ik Brussel en België in zijn geheel heel goed leren kennen. Voor een expat als ik die in de Europese bubbel werkt, was dit heel leerzaam. Ik had altijd al een levendig beeld van Brussel in mijn gedachten, met een veel meer ontspannen sfeer dan in Parijs. Na mijn project is dat gevoel enkel maar versterkt. Brussel is ook veel multicultureler dan ik eerst voor ogen had. Mijn eerste gedachten over België zaten er dus helemaal naast. Ik had heel veel vooroordelen, zo blijkt. Ik dacht dat België deprimerend en koud was, maar niets is minder waar. Vooral in Vlaanderen ben ik heel wat bijzondere ramen tegengekomen en heb ik zeer warme mensen leren kennen.” 

In onze huidige maatschappij staat privacy tegenwoordig hoog in het vaandel, “dit project is inderdaad een kleine verkenning van de privacy van de mensen. Je komt zo veel te weten door gewoon een raam te fotograferen. Ik heb eigenlijk nooit veel problemen gehad met eigenaars van ramen die ik fotografeerde. Maar eigenlijk weten veel mensen niet dat hun raam op het internet staat en gepubliceerd werd in een boek. Één keer werd ik meegenomen door de politie, maar dat was uiteindelijk niets ernstigs.”

Na drie jaar Belgische steden en dorpen afgeschuimd te hebben kwam Jean-Luc Feixa aan een aardige collectie met opmerkelijke ramen. “Een van de grote moeilijkheden van dit project – en dan spreek ik vooral over het boek dat ik heb gemaakt – was te weten wanneer ik moest stoppen met het zoeken en fotograferen van ramen. Het is een eindeloze zoektocht, maar op een bepaald moment moet je dan toch stoppen. Dat vond ik enorm moeilijk. Gelukkig heb ik naast mijn boek ook nog een Instagram account waar ik veelvuldig op kan posten.

Eerst gebruikte ik Facebook, maar uit ervaring blijkt de interactie op Instagram veel beter. Instagram past heel goed bij het concept, en dankzij die interactie is het mogelijk om in contact te komen met verschillende media.”

Ook op technisch vlak ondervond Feixa soms moeilijkheden. “Doorgaans werk ik in zwart-wit, dus dit project was zeker en vast een uitdaging omdat ik geen enkele ervaring had met kleur. Anderzijds stelde in kleur fotograferen mij wel in staat om andere technieken te gebruiken. Zo werkte ik bijvoorbeeld veel met mijn smartphone of andere heel eenvoudige apparatuur. Daarnaast ondervond ik soms ook moeilijkheden met reflecties, ramen die vuil waren en de stand van de zon…waardoor sommige foto’s onbruikbaar werden.” 

Het project van Feixa wint al jarenlang aan populariteit. “Ik ben reeds gepubliceerd in verschillende kranten, waaronder Bruzz, Fisheyemagazine, F-Stopmagazine, l’oeildelaphotographie, Semizine… Je kan zeggen dat het een vrij populair onderwerp is. Sinds de uitgave van mijn boek “Strange Things Behind Belgian Windows” ben ik ook zelf beginnen adverteren en deze week nog verscheen er een artikel in de Franse krant Libération.” Ook Feixa’s Instagrampagina @behindbelgianwindows wint gestaag volgers. 

Feixa hoopt dat het concept wereldwijd opgepikt wordt. “Eerst dacht ik dat het idee van voorwerpen aan het raam plaatsen iets typisch Belgisch of Nederlands was, maar op Instagram krijg ik vaak foto’s toegestuurd, voornamelijk uit Londen en de Verenigde Staten. Ik zou het concept heel graag uitbreiden naar de rest van de wereld, maar ik ben mij ervan bewust dat dit veel tijd in beslag zal nemen.”