A crazy turnaround.
Het is 23 juni 2018 en daar ging ik dan. Op weg naar één van de meest bizarre dagen van mijn leven, want ik ging voor een nieuwe wending. Het idee was er al een jaar of 3, enkel de uitvoering ontbrak nog, daar ging nu verandering in komen. Als een klein kindje dat voor het eerst met zijn mama een snoepwinkel binnenstapt, liep ik rond in Brussel. Samen met mijn mama gingen we verschillende paden af die werden plat getrapt door toeristen. Zij vond dit het veiligst voor mij, natuurlijk ben ik de rebel die alle paden bewandeld die wij niet hebben gedaan.
Het was een helse taak om het aan mijn ouders te zeggen dat ik terug wou studeren. Ik was namelijk niet de slimste thuis en ik ben ook na mijn middelbaar meteen gaan werken. Iets waar ik geen spijt van heb, maar ik had sneller moeten stoppen. Twee jaar lang heb ik dag in, dag uit gewerkt. Het was natuurlijk een grote schok voor mijn ouders, mijn moeder deed er alles aan om mij om te praten en mijn vader tja, die zei niets; dat is voor hem een teken van woede. Gelukkig had ik mijn oudere zus. Zij heeft zelf gestudeerd in Gent en zij had in het begin een dubbel gevoel. Ze had schrik dat het mij niet ging lukken, maar ze zou alles doen om haar kleine broer te helpen. Samen hebben we er alles aan gedaan om onze ouders te overtuigen. Mama was uiteindelijk vrij snel overtuigd en mijn papa, die begon het een beetje te snappen. Er was wel een voorwaarde; ik moest alles zelf bekostigen. In het begin dacht ik bij mijzelf: “oké als dat alles is”. Natuurlijk ging ik daar later spijt van krijgen, maar kijk, in de meeste sprookjes zeggen ze ook altijd: “eind goed, al goed”.
Een afscheid van zoveel dingen.
We springen vooruit in de tijd, naar 21 september 2018. Ik ben net terug van vakantie en de batterijen zijn terug volledig opgeladen. Mijn vriendin en ik zijn net terug van 11 daagse strandvakantie in Gran Canaria, waar we voornamelijk op hete, wit met oranje en door parasols omsingelde stoelen lagen. Heel af en toe verlieten we onze ligbankjes eens, om in het veel te zoute water te gaan afkoelen, daarna kon de race door het brandende zand naar de ligstoel weer beginnen.
Ondertussen was ik ook al gestopt met mijn werk, mijn bazen wensten mij het beste toe en zeiden dat ze mij altijd al een zot hadden gevonden. Ik kon hun met een glimlach tot achter mijn oren beamen en zei hun “mah gijlen ook zenne”, wat in het algemeen Nederlands betekent “maar jullie ook hoor”. Ik had er een geweldige tijd opzitten maar ik wist dat mijn interesses elders lagen. Het was de dag van mijn intake-testen, ik zag deze testen als mijn eerste vier examens van mijn hogeschoolperiode. Ik had geen stress toen ik het gebouw binnen wandelde, dat veranderde echter heel erg snel. Toen ik de eerste docent tegenkwam in de wandelgangen begon mijn maag te verkrampen, mijn been te shaken, kreeg ik stresszweet en wist ik niet meer in welk lokaal ik moest zijn. Dit zijn allemaal gebruikelijke dingetjes als ik bang ben voor iets.
Ik zou voortaan door het leven kunnen gaan als Sandr…
Sandr of Sandro?
Daar ging ik dan richting het intake-lokaal. Ik was op alles voorbereid, niets kon nog fout lopen. Toch dacht mijn balpen daar anders over, die het begaf nog voor ik mijn naam kon afmaken. Veel keuzes had ik niet, ik kon een balpen vragen aan een van mijn toekomstige medestudenten, of ik zou voortaan door het leven gaan als Sandr… De keuze was snel gemaakt, ik vond mijn naam altijd al cool en uniek, dus die wou ik wel af hebben. Uiteindelijk ging alles nog vrij vlot en kon ik zo met een gerust hart naar huis terugkeren.
Mijn dag in Brussel zat er voor die dag op en ik kon wel gewoon worden aan het leven van een student. Nieuwe mensen, nieuwe stijlen, nieuwe dingen die mij interesseren leren en ontdekken. Het wordt een harde maar een zeer leuke tijd, intensief maar toch boeiend.
Het werd 24 september 6u30, de wekker ging af en voor het eerst in mijn leven sprong ik uit mijn bed. Zo veel zin in school had ik nog nooit gehad. Ik nam een warme douche waardoor de hele badkamer veranderde in een stoomcabine. Om mijn papa niet boos te maken omdat ik weer te lang gedoucht had, gebruikte ik de haardroger om de spiegels en vensters weer dampvrij te maken. Gelukkig merkte hij niets en kon ik mij onbezorgd verder voorbereiden op mijn eerste schooldag in 2 jaar. Ik stond klaar op spoor 5 in Edingen, een man met een pint in de hand stond samen met mij op de trein te wachten. Toen de trein aankwam voelde ik al die gezichten op mij afkomen, gelukkig kende ik er al een paar maar zij gingen niet mee naar school zij gingen naar hun werk. Mijn reis ging verder naar het Bloemenhofplein; het levendige plein bij de studenten met kleine broodjeszaken die bruisen van de authenticiteit, een pizzeria die kwam overgevlogen vanuit Napels en een kapper voor tijdens een lange pauze.
“Wow, ga ik dit echt doen?”
Zonder vrienden ben je niets.
Ik wandelde de gangen van het impressionante gebouw in. De eerste indruk was “wow, ga ik dit echt doen?”. Ik had en heb een doel voor ogen en ik wou het behalen en mijn familie en mezelf trots maken. Zelf ben ik iemand die zeer verlegen is en dus niet makkelijk vrienden maakt. Hier was dat eerlijk gezegd geen probleem, mensen uit alle hoeken en streken van België komen hier samen. Iedereen heeft een ander verhaal en dat maakt het misschien net zo interessant en dat maakt het ook net iets gemakkelijker om vrienden te maken. Vrienden zijn misschien wel het belangrijkste op de hogeschool, ze helpen je bij alles en ze zijn een steun om samen verder te geraken. Deze vrienden zitten ook in hetzelfde schuitje en weten wanneer iets moeilijk is. Zonder vrienden kan je volgens mij je hogeschoolperiode niet overleven. Mijn zus heeft mij ook altijd verteld dat de vrienden die je maakt op de hogeschool, meestal de vrienden zijn die je je hele leven behoudt.
1 gedaan, 5 te gaan.
Het eerste semester vloog voorbij als een straaljager op een missie. Ik was nog maar net gewend aan mijn nieuwe leventje dat bestond uit elke dag naar school gaan om de lessen te volgen vanop de schoolbanken en taken te maken. Plots stonden de examens al voor de deur. De examens waren mijn grootste vrees bij mijn terugkeer naar de schoolbanken, ik had echt schrik om niet te slagen. In oktober hadden we al een voorproefje gehad met de inleidende case, over de bootcamp uit de eerste week. Na dat examen had ik een vrij goed gevoel, waardoor ik de moed had om een zo goed mogelijk pad af te leggen tijdens de helse examenperiode. Wederom kreeg ik de steun van mijn vrienden en familie voor en tijdens de examens. Uiteindelijk was het zover, de dag voor het eerste examen stond het stressmannetje voor de deur. Het is mij toch gelukt om mijn stress de baas te blijven en alles nog een keer te herhalen. Ik was klaar om er het beste van te maken.
Curiositeit is de sleutel tot alles.
Mijn tijd in Brussel is tot nu toe al een topperiode geweest, ik heb heel veel nieuwe vrienden gemaakt en nog meer nieuwe dingen leren kennen. Ik had mezelf geen betere terugkeer naar de schoolbanken kunnen wensen. Vaak gaan mijn vriendin en ik ergens eten, dan zoeken we de goedkoopste plaatsjes uit. Zo is er bijvoorbeeld een plaatselijke Chinees in de buurt van de beurs, die perfect geschikt is voor jongeren. De lunch is er enorm low-budget, want je hebt er namelijk al gegeten en gedronken voor 6 euro per persoon. Hier is dan ook het concept dat je sneller je eten hebt dan dat je het drinken krijgt. Soms gaan we zelf een pasta kopen en dat eten we dan op aan het drukke pleintje aan de school zelf. Tijdens die momenten kijken we vaak vooruit, denken we aan de volgende examens en praten we ook nog over het feit dat ik uit het niets ben teruggekeerd naar het studentenleven. Ik hoop dat ik er mezelf, met de steun van mijn vrienden en familie, kan doorslaan en dat ik het hele schoolavontuur zo positief kan afsluiten. Ik hoop dat het lukt maar ik kan nu nog niets vertellen. Het enige wat ik weet is dat ik mijn uiterste best zal doen om iedereen rondom mij, maar vooral om mijzelf te bewijzen dat ik het kan. Iedereen met de wil om het te kunnen, kan slagen.
