Het begon allemaal drie jaar geleden. Ik leerde iemand kennen online en we begonnen met elkaar te chatten. Tijdens het gesprek was het zo een saai persoon. Als ik terugkijk denk ik altijd: “Hoe heb ik dit zelfs volgehouden”. Hij wou zo graag met mij afspreken, maar ik zag dit niet echt zitten. Ik heb het mijn vriendinnen verteld en zij moedigden mij aan om hem toch een kans te geven en eens op date te gaan. Na lang nadenken dacht ik “Ja, waarom ook niet”. Na precies 13 dagen lang chatten besloot ik om het een kans te geven en met hem af te spreken.
Ik weet het nog goed. Onze eerste afspraak was op een zaterdagmiddag in een rustig parkje gelegen in Antwerpen. Het was een zonnige dag waar veel kinderen buiten speelden en velen ook picknickten. Mensen wandelden rond, en ik zat daar, op een bankje met iemand die ik saai vond.
Waarom moest ik ook naar mijn vriendinnen luisteren…
Na elkaar vijf minuten te “negeren” geraakten we eindelijk aan de praat. Het was een saaie, droge conversatie. Ik dacht bij mezelf: “Is het onbeleefd om weg te lopen..?”. Misschien klinkt dit hard maar ik voelde mij op dat moment écht zo. Na een lange conversatie in mijn hoofd en tegen mijzelf besloot ik om me dan toch open te stellen. Wie weet doet hij dit ook. En ja… ik had gelijk! Het werkte. Hij begon te vertellen over zijn leven en ik over het mijne. Tijdens het praten merkte ik ook dat wij veel dingen gemeen hadden zoals het zelfde aantal broers en zussen, dezelfde lievelingsfilm, hetzelfde lievelingseten,… het leek alsof ik met mijzelf aan het praten was. Van de stille minuten op het bankje was er geen sprake meer. Wij zaten zo diep in ons gesprek dat, toen ik op mijn telefoon keek, het al zes uur ’s avonds was maar door het mooie weer en de gezelligheid merkten wij dit niet.
We besloten om terug de trein te nemen naar huis want wij woonden alle twee ver en moesten de dag erna helaas werken. Onderweg naar het station realiseerde ik mij dat hij best nog leuk was. Hij bracht me tot aan mijn perron en vroeg me of hij een knuffel kreeg om de dag af te sluiten. Nu.. ja.. ik deed een beetje hard-to-get dus ik zij neen, misschien de volgende keer en stapte op de trein. Verbaasdt liet ik hem achter, maar ik voelde me er toch wel goed bij. ’s Avonds kreeg ik een berichtje van hem waarin stond dat hij het gezellig vond met mij. Oke, hij was totaal mijn type niet en ik vond hem wel saai, maar eerlijk gezegd vond ik het ook wel leuk. Het gekke was dat we zoveel gemeen hadden.
Al snel planden we een tweede afspraak, daarna een derde, een vierde, vijfde, en het bleef maar doorgaan. Wel één jaar lang. Mijn “Sweet 18” was aangekomen en ik keek er zo naar uit. Toen ik die ochtend opstond werd ik verrast, met een berichtje waarin stond “Goedemorgen, maak je klaar want vandaag gaan wij eten in een mooi restaurant! ” Ik weet niet waarom maar ik glimlachte wel een half uur lang zoals een idioot vanwege het bericht. Was ik nu echt verliefd aan het worden? Dit is de vraag die ik mij de hele tijd stelde. Ik ging mijn bed uit en nam een stevig ontbijt met lekkere warme chocoladekoeken en verschillende soorten exotisch fruit.
Na het douchen trok ik een lang zwart kleedje met subtiele zilveren glitters aan. Mijn haar besloot ik te krullen en natuurlijk, – red lipstick!
Ik ging de trein op, naar het restaurant. Onderweg keek ik steeds naar buiten. Terwijl ik naar de helderblauwe lucht keek waarin af en toe kleine wolkjes te zien waren gaf ik mezelf toe dat ik verliefd was geworden op hem. Ik kon niet stoppen met denken aan hem terwijl ik naar de lucht keek. Zelfs de treinconducteur moest twee keer mijn treinticket vragen. Zo gênant! Ik stapte af en ik zag hem daar staan met een rode roos. Het was een verrassing want we hadden eigenlijk afgesproken aan het restaurant zelf. Hij gaf me de roos en vertelde me hoe deze bij de kleur van mijn lippen paste. We hadden allebei zin in het etentje en vertrokken dus meteen.
Tijdens het eten werd hij steeds zenuwachtig. Ik vroeg hem enkele keren wat er was maar hij bleef het maar ontkennen. Net voor het dessert eraan kwam zag ik hem steeds in zijn zak friemelen en ineens haalde hij een klein doosje naar boven met een ring waar een hartje aan hing en hij vroeg mij of ik zijn vriendin wou zijn. Ik was zo gechoqueerd en kon de eerste minuut niet veel zeggen. Nadien zei ik “ja” en hij stond op en gaf me een knuffel. Ik zei wel dat het maar op één voorwaarde was en dat was als wij het beide ook tegen onze ouders gingen vertellen. Familie is voor mij heel belangrijk. Ook al hield ik hem al één jaar geheim voor hun, wou ik het niet langer doen. Hij stemde meteen in. De rest van de avond verliep goed. Hij bracht me terug naar de trein en we gaven elkaar nog een stevige knuffel voor ik opstapte. Toen ik neerzat en hem zag door het raam deed hij met gebarentaal een hartje en zwaaide hij vrolijk.
Toen ik thuis kwam besloot ik om niet langer te twijfelen. Die jonge die ik in het begin saai vond was ineens mijn droomman geworden, raar is het niet? Ik vertelde het aan mijn ouders en ze wezen mijn relatie af omdat ze mij nog te jong vonden. Ik was een beetje verbaasd van hun reactie want ik dacht dat ze achter mij gingen staan. Omdat ik zo teleurgesteld was belde ik hem wenend op en vroeg ik hem of het wel verstandig is om een relatie aan te gaan als het eigenlijk niet mocht van mijn ouders. Hij verklaarde me gek en zei dat ze gewoon even wat tijd nodig hadden om het allemaal te verwerken. Dat is wat zijn ouders hem zeiden. Hij had gelijk, ik moest het even laten rusten.
De dag erna spraken we af om een plan te maken. “Hoe krijgen wij onze ouders bij elkaar?”. Dat was een grootte vraag voor ons maar gelukkig stond zijn moeder wel open voor een kennismaking. Toen ik ’s avonds thuis kwam belde zij naar mijn moeder. Hun telefoongesprek verliep best goed en toen ze aflegde gaf ze mij een knuffel. “Sorry mijn dochter dat ik niet meteen instemde maar ik was gewoon bezorgd, zoals elke moeder”. Dat was wat ze me zei tijdens een lange knuffel.
We besloten om af te spreken in een klein restaurantje in Brussel. Ik, hij en onze moeders. Het verliep zo goed en ze waren meteen vriendinnen, al een geluk! Onze families leerden elkaar niet veel later beter en beter kennen. Mijn conversaties met hem werden steeds serieuzer. Willen we later trouwen? , Hoeveel kinderen wil jij graag?, Wil je graag een huis of een appartement?,… dit zijn de vragen die we elkaar begonnen te stellen. Ik denk dat elke vrouw wel graag wilt trouwen. Ik wou dit altijd op een vroege leeftijd. Vraag mij niet waarom want ik weet het zelf ook niet, het is gewoon zo.
What’s meant to be will always find a way
Maanden gingen voorbij en onze relatie werd steeds beter en serieuzer. In de zomer van 2018 besloten we om terug met onze moeders naar het restaurant te gaan in Brussel en daarna iets te gaan drinken op de Grote Markt. Toen ik hem zag aankomen voelde ik dat hij zenuwachtig was, net zoals die ene keer in het restaurant op mijn verjaardag. Ik vroeg hem of er iets was maar hij ontkende het weer. In het restaurant hebben we ongeveer twee uur gegeten en gedronken. We begonnen te twijfelen of we nog wel naar de Grote Markt zouden gaan om nog iets te gaan drinken. Maar hij wou het zo graag dat we besloten om toch te gaan. Na het terrasje begonnen we te wandelen en ineens stopte hij mij. Hij ging op zijn knieën zitten en begon zijn (waarschijnlijk voorbereidde) tekst te vertellen. Daarna kwam de vraag: “Wil je met mij trouwen?” Ik wist even niet wat zeggen. Terwijl ik nadacht wachtte niet “alleen” hij maar ook andere honderden mensen rondom ons op mijn antwoord. Ik was nog jong maar ik was zeker dat ik er klaar voor was, daarom zij ik “JA! “Hij deed een ring rond mijn vinger, knuffelde mij en draaide mij in het rond. Bij mezelf dacht ik OMG, ik ben gewoon verloofd. I said Yes, op de grote markt in Brussel!
Onze moeders wensten ons proficiat en gaven ons een dikke knuffel. Niemand had dit zien aankomen. Toen ik thuiskwam na een lange nacht lag ik in bed te denken hoe blij ik was met hem. Waarom heb ik hem zo veroordeeld in het begin? Ik kende hem zelfs niet en sloot hem uit terwijl we eigenlijk wel goed bij elkaar passen.
In de vroege ochtend vertelde ik het aan heel mijn familie en iedereen kwam op één besluit, namelijk “Dit moeten we vieren!”. Die volgende zaterdag gaven wij een feestje bij hem thuis. Al onze familieleden waren aanwezig. We waren tijdens de weekdagen gaan shoppen om “matching clothes” te gaan kopen, zo konden we meer hashtags op Instagram gebruiken. Het was één van de beste zaterdagen in mijn leven. Dank u vriendinnen, door jullie heb ik hem toch een kans geven en wie weet schrijf ik binnenkort een nieuw verhaal. “Married in Ibiza”, misschien … ?
